Alcorcón, 1-Celta, 0.

Está claro que a euforia é mala conselleira. A boa temporada que está a facer o Celta, pero especialmente a boa xeira dos dous primeiros meses do ano, estaban a provocar unha gran satisfacción de todo o celtismo, pero tamén un triunfalismo algo desmedido nalgúns casos que esperemos que non se traduza, como soe pasar, en catastrofismo agora que chegaron as derrotas.

Despois da inxusta derrota contra o Huesca, cando o Celta fixera méritos para máis e se non o conseguiu foi pola mala puntería e por graves erros arbitrais, tocaba visitar o campo do Alcorcón, a onde viaxamos máis de 1000 celtistas dispostos a axudar aos nosos a manter un liderato que se puxera moi complicado despois da vitoria –unha vez máis con axudas- do Rayo Vallecano. E foi resultar que ao Celta lle saiu un partido malo, o equipo non deu sensación de autoridade nin amosou unhas ideas medianamente claras. É un erro culpar de todo isto a que Herrera deixase no banco a Trashorras e De Lucas porque o mal partido foi xeral e os substitutos xa teñen demostrado outras veces a súa validez para xogar como titulares. Tamén é moi cínico criticar sempre os plantexamentos do adestrador (como se os afeccionados soubésemos sempre máis ca el, quen queira que sexa) e moito máis queixarse agora de que faga rotacións cando antes había quen o facía xustamente polo contrario.

O caso é que o Celta volveu de baleiro de Madrid, deixando unha mala imaxe pero mantendo un segundo posto que debe ser o principal obxectivo a acadar no mes de xuño. Ou é que alguen pensaba que en marzo xa iamos estar ascendidos? E se non se conseguise subir, non esquezamos cal era o noso obxectivo no mes de setembro, cando moi poucos acreditaban en estar nos primeiros lugares.

Por último, un partido máis hai que deixar constancia da lamentable actuación dun árbitro. Se contra o Huesca Valdés Aller fora un inimigo do fútbol e nos perxudicara gravemente, onte lle tocou o turno a Piñeiro Crespo, ao que xa sufríramos este ano no Celta-Salamanca (lémbrese a expulsión de Murillo) e, sobre todo, ao que coñecemos polas súas dotes de falsear actas naqueles incidentes entre Notario e Trashorras. Este colegiado é un absoluto inútil e onte volveuno demostrar, con decisións que varreron sempre para a casa e algunhas tan esperpénticas como o cartón que lle amosou a Bustos ou a expulsión de López Garai. Casualmente imos quedar sen os medios centros titulares para recibir ao Villarreal B, pero o máis indignante é ver semana tras semana o dobre raseiro co que se mide aos equipos nesta categoría. Sigamos coa boca fechada, que xa nos laiaremos cando sexa tarde de máis, nos vexamos sen opcións de subir e botemos de menos os puntos que nos roubaron os homes de Sánchez Arminio.