Celta,1 -Ponferradina, 1.

Pódese dicir que o Celta se despediu definitivamente do ascenso directo á primeira división; a distancia cos dous primeiros puntos é xa de 9 puntos cando quedan só 7 partidos, polo que agora haberá que conformarse con tentar de acadar un dos lugares de play-off.

O partido do sábado en Balaídos foi un desastre, con pouco destacable no primeiro tempo e nada no segundo e, por riba, non se conseguiu nin siquera aguantar o 1-0 que marcara David Rodríguez. Aínda que enfronte estaba unha Ponferradina que amosou moi pouquiño, inexplicablemente os nosos xogadores foron de máis a menos e remataron recuando sen sentido, tanto que nos minutos de desconto fuxiron 2 puntos que estaban no peto.

Se ben a imaxe que deixou o equipo foi bastante lamentable e non se fixeron méritos para gañar, tamén hai que destacar que volveu haber erros arbitrais con influencia no resultado final. Jaime Latre expulsou a Mateo por dúas chorradas (o segundo cartón foi por tocar coa man un balón despois de ser obxecto dunha falta non sinalada), pero non quixo xulgar coa mesma severidade unhas cantas accións de xogadores bercianos. A eterna dobre vara de medir. E para rematar, no minuto 92 non pitou falta nun empurrón de De Paula a Jonathan Vila que serviu para que o descerebrado dianteiro Yuri (este si que merece volver á Segunda B) anotase o empate. Despois de que en Albacete saísemos beneficiados dun erro arbitral, agora volvemos ás andadas pero, como sempre, en Vigo ninguén di nada.

Albacete, 0-Celta, 1.

Coa vitoria conseguida onte en Albacete, o Celta puxo fin á súa nefasta xeira de xornadas sen gañar. Os tres puntos non serven para acurtar distancias con Betis e Rayo Vallecano, que semellan lanzados cara ao ascenso, pero si para recuperar a confianza e manterse no primeiro dos lugares que dan dereito a xogar a promoción.

Igual que hai dúas semanas en Sevilla, David Rodríguez marcou nos primeiros minutos, logo dun control no que se puido axudar co brazo. Pode ser o primeiro partido da liga no que o Celta sae beneficiado dun erro arbitral, pero aínda así o balance non deixa de ser escandaloso na nosa contra. Esta vez os celestes souberon manter a avantaxe, sen facer un fútbol marabilloso pero si creando un bo feixe de ocasións de gol e impedindo que o Albacete crease demasiado perigo ata os últimos minutos do partido. Perto do final, unha decisión arbitral (minutos despois de que Michu reclamase un penalty) estivo a piques de botar por terra o traballo, xa que sinalou como falta un piscinazo dun dianteiro local, pero a sacou fóra da área.

As numerosas baixas, entre lesións e sancións, coas que acudía o Celta á Mancha propiciaron que Jota saltase ao campo como titular e que Mateo dispuxese de 20 minutos na segunda metade. Un e outro, pero especialmente o rapaz da Barbanza, deixaron mostras da súa calidade e de que poden ser pezas importantes do equipo nun futuro próximo.

Celta, 1-Valladolid, 2.

Mal partido do Celta e nova derrota fronte a un Valladolid que foi mellor, pero...

• Que ten que pasar na área dos rivais para que nos piten un penalty a favor?
• Como é posible que o Celta non lance un penalty desde hai 30 partidos sendo un dos equipos máximos goleadores?
• Por que en todos os partidos hai algunha decisión arbitral que nos perxudica?
• Somos tan bos que nos podemos permitir xogar con dous regulamentos sen que protestemos?
• Alguén ten algunha dúbida de que nesta liga hai moitas cousas que cheiran a merda? Casualidades aínda?
• Merecemos ascender cando non conseguimos defendernos nin protestar enerxicamente ante os reiterados roubos?
• Por que os árbitros están pendentes da nosa bancada (non así dos berros racistas e bandeiras fascistas que hai noutros campos) e non queren ver o que pasa nas áreas? (derrubo a De Lucas diante dos fuciños de Pérez Montero).

A redacción da acta arbitral reflectiu a presenza na bancada de dúas faixas e que a afección berrou "Federación manipulación". Unha nova bulra aos siareiros por parte dos estamentos do fútbol . Desde este blog quero aplaudir a iniciativa de Celtarras e Comando Celta de amosar as ditas faixas e denunciar o pouco respeito que nos teñen desde as altas esferas aos afeccionados.

FEDERACIÓN MANIPULACIÓN!!!!

Xa abonda de persecucións

Semella que a nefasta actuación de Gil Manzano no Benito Villamarín está a servir para que en Vigo nos decatemos do pouco que nos serviu estarmos calados antes os reiterados atropelos arbitrais. Mentres que desde este blog levamos moito tempo a denunciar a situación (outros falaban de casualidades e buscaban excusas absurdas), parece que agora ata a prensa reaxiu e se fai eco do escándalo, é certo que de xeito bastante cínico porque ata agora calaran como petos. A carreira polo ascenso está a ter demasiados obstáculos (non todos deportivos) e parece non interesar que o Celta estea arriba.

O celtismo non pode seguir a consentir esta sangría de puntos nin que os ineptos do asubío xoguen coas nosas aspiracións. E a mellor maneira é que se escoiten os nosos berros; de pouco vale axitar calcetíns, sacar bolsas do lixo ou amosar cartóns vermellos se Balaídos non é un clamor presionando e protestando cando nos rouban.

Betis, 1-Celta, 1.

Que máis necesitamos para protestar en condicións e esixir que se nos repeite? Algúns levamos meses a denunciar os reiterados roubos que vén sufrindo o Celta, mentres outros preferían crer en casualidades e nos acusaban aos "mal pensados" pouco menos que de paranoicos. Pois velaí está outra proba de que a liga española está completamente manipulada e adulterada. A arbitraxe de Gil Manzano no Benito Villamarín foi un novo escándalo, un máis que engadir aos que leva padecido o Celta e un máis a engadir no currículum deste individuo, ao que xa lembrabamos polos dous puntos que nos birlou no campo do Villarreal B.

O Celta tivo que loitar contra demasiados obstáculos, empezando polas baixas e seguindo polo rival, o que pasa por ser mellor equipo da categoría, con xogadores de ataque de bastante nível. As cousas se puxeron de cara moi cedo co gol de David Rodríguez, pero pouco e pouco o Betis se foi botando arriba e creando perigo ante un Yoel moi acertado, malia que nós tamén tivemos as nosas opcións á contra. O partido estaba a ser moi dinámico e entretido e o Betis conseguiu empatar, pero aí tivo que aparecer o árbitro para decantar o partido a prol dos locais expulsando a Roberto Lago por dobre cartón, o primeiro deles absolutamente delirante.

Pese á inferioridade numérica o Celta soubo conter bastante ben o acoso do Betis, que minuto tras minuto foi perdendo folgos e chegando con menos periogo á porta de Yoel. Á media hora foi expulsado xustamente Belenguer e os vigueses aproveitaron o desconcerto local para dominar o partido e dar a sensación de que se podía conseguir o segundo gol. Grave erro, xa que Gil Manzano estaba alí para algo e se lle ocurriu expulsar a Iago Aspas para darlle aínda máis facilidades ao Betis, pero malia todo os celestes souberon aguantar os 10 minutos que quedaban e amarrar un punto que, visto o visto, é moi valioso e rompe os prognósticos dalgúns aos que adulterar a liga lles está a costar máis do que quixeran. Os minutos de desconto foron un auténtico recital arbitral, con continuas decisións erróneas (un córner, faltas, varios saques de banda) que sempre beneficiaban ao mesmo. Moi curioso todo.

Este novo atraco ten que servir para que ao celtismo lle caia dunha vez a venda dos ollos. Non se pode seguir consentindo que se rían de nós desta maneira pero imaxino que a indignación de hoxe se irá esvaecendo e no próximo partido non haberá apenas protestas nin se presionará nada. Como moito, algunha medida friki tipo calcetinada que só servirá para que nos vacilen aínda máis.

Un último feito que cómpre salientar é a impresentable actitude dos comentaristas de Canal +, que partido tras partido deixan máis claras cales son as súas preferencias e se convirten en auténticos forofos dos equipos que eles teñen sinalados nas súas quinielas para ocupar os primeiros postos e que, polo que se ve, son Betis, Rayo Vallecano e Granada. Especialmente nauseabundos son os comentarios do tal Raúl, un individuo que non pasou de ser un futbolista mediocre e que atopou na televisión un choio inexplicable para as súas nulas dotes como informador.

Celta, 0-R.Huelva, 3.

O Celta encaixou esta fin de semana unha dolorosa derrota que nos afasta un pouco máis dos postos de ascenso e fai que outros rivais se nos acheguen na clasificación. O 0-3 fronte ao Recreativo de Huelva foi resultado demasiado avultado para os méritos dos visitantes pero reflectiu a inoperancia dos celestes, que nunca puideron controlar o partido.

Ante as baixas de Murillo, Hugo Mallo e Jonathan Vila, Paco Herrera apostou por situar a Bustos como lateral dereito, unha decisión sorprendente que, a posteriori, os intelixentes de sempre criticaron co seu habitual ventaxismo dicindo que estaba visto que o experimento non ía funcionar. Desde logo que o Celta non perdeu porque Bustos xogase nunha posición que non é a súa, xa que o rendemento colectivo e individual foi deficiente en todas as liñas pero especialmente nos xogadores que deberían marcar as diferenzas e que estiveron tremendamente desacertados.

Malia que o Celta non deu sensación de perigo en ningún momento, se cadra a xogada que marcou o desenlace do partido foi a expulsión de Falcón no primeiro tempo. Poderáse dicir que o cartón vermello é xusto e que a acción do noso porteiro golpeando ao atacante do Huelva é innecesaria, pero estamos fartos de ver xogadas semellantes nas áreas contrarias que non se xulgan coa mesma severidade. Como sempre, é moi doado facerlle iso ao Celta, máis aínda cando a nosa afección apenas protesta nin presiona e iso fai que, en accións que poden acarrexar algunha dúbida, nunca se decanten polo menos lesivo aos nosos intereses.

A partir do momento no que quedamos con 10 xogadores, o partido deixou de ter historia, xa que o Celta nunca tivo actitude de querer sobrepórse aos acontecementos e o Huelva controlou con certa comodidade, aumentando pouco e pouco a súa avantaxe no marcador ata ese 0-3 final.

Desde o Consello de Administración se tentara de mobilizar ao celtismo ante un partido importante e este deixou claro que a primeira parte do lema que o clube utilizou para a campaña (din que non temos afección para subir) é moi certa. Pese a que o horario esta vez era bo, só asistimos 10400 persoas, os piores números dos últimos partidos que demostran que, efectivamente, a afección do Celta non está nin moito menos á altura dos obxectivos do equipo.

Granada, 1-Celta, 1.

Se algo deixou claro este fin de semana é que o Celta non vai ter só dous rivais na loita polo ascenso directo. Quen máis decisivo está a resultar durante toda a liga, pero especialmente nestas últimas xornadas, son os árbitros, cuxas actuacións xa sobrepasan o tolerable e, o que é máis grave, sempre na mesma dirección. Visto o visto ata agora, e coa guinda do escándalo de onte no campo do Betis e, en menor medida, do Huelva, aínda queda alguén que acredite nas casualidades?

Cinguíndonos ao estritamente deportivo, o Celta colleitou esta mañá un importantísimo e meritorio punto no campo do Granada, un dos máis complicados da categoría. Se ben os andaluces (equipo filial da Udinese italiana) son un recén ascendido, están a demostrar (especialmente na casa) ser un equipo de moito nível e así o demostraron hoxe. O partido foi un duelo de categoría, o Granada foi un conxunto moi serio comandado por un Dani Benítez moi incisivo e perigoso e fixo bastantes ocasións de gol. Pola contra, o Celta nunca se amilanou malia ser superado nalgunhas fases, pero noutras soubo dominar e crear moito perigo sobre a porta do chantadino Roberto. Así pois, o empate é un bo resultado para nós, xa que nos permite manter a diferenza de puntos co Granada e seguir a tiro de pedra das dúas primeiras prazas da clasificación, esas que ata agora están a decantar caprichosamente os árbitros.

Unha boa noticia do encontro foi que Borja Oubiña disputou os 90 minutos ante a baixa por sanción de Bustos. O mediocampista vigués vai a máis e deixou moi bos detalles, malia que aínda lle queda moita rodaxe por adquirir. A falta de Bustos notouse, igual que a de Hugo Mallo, xa que Murillo pasou moitos apuros no lateral para suxeitar ao seu par. Tampouco estivo o lesionado Jonathan Vila, pero o seu oco foi ben tapado por Sergio Ortega, bastante acertado pese á mala fortuna de desviar involuntariamente o disparo que deu orixe ao gol local. Salientable tamén o debú co primeiro equipo do escocés Ikechi, extremo do filial que saíu nos últimos minutos para tentar aproveitar o oco que deixara o Granada na nosa banda esquerda.

Poñamos freo aos atracos arbitrais

O cheiro a merda da liga faise cada vez máis insoportable. Por se non abondase con amaños de partidos que ninguén investiga malia sabermos que son certos, a ineptitude do gremio arbitral está a condicionar de xeito decisivo o desenvolvemento da competición e o malo é que o Celta leva sendo gravemente perxudicado nas últimas temporadas.

Cinguíndonos á actual temporada 2010-2011, se analisamos partido a partido as accións que supuxeron (ou poderían supór) alteración dos resultados, o balanzo non pode ser máis desolador. Deixando á marxe actuacións tan escandalosas como as sufridas en Tenerife, Huesca, Alcorcón ou Valladolid (xa que non houbo goles confusos nin penaltis), eis o resumo desde agosto ata hoxe:

• Celta-Barcelona B: non se pitou un claro penalty sobre De Lucas nin unha man dun defensa na área visitante: 3 puntos.
• Villarreal B-Celta: escandaloso penalty de Falcón: 2 puntos.
• Celta-Granada: gol visitante en fóra de xogo (por pouco, pero posición ilegal): 2 puntos.
• Celta-Betis: dous claros penaltis por man de defensas do Betis: 2 puntos.
• Ponferradina-Celta: penalty por derrubo a Trashorras no pico da área: 2 puntos.
• Celta-Huesca: penalty do porteiro a De Lucas: 1 punto.
• Celta-Villarreal B: gol mal anulado a David Rodríguez, penalty por man dun defensa: 3 puntos.

Botando contas resulta nin máis nin menos que o Celta podía levar 15 puntos máis a estas alturas de liga. Aínda supoñendo que non se transformasen a metade dos penaltys que non se pitaron ou que os resultados puidesen ter sido diferentes, cantos puntos máis podiamos levar de non ser por estes erros? 8? 9? Igualmente é un auténtico escándalo porque non somos un superequipo que se poida permitir saír sempre perxudicado porque marca 3 goles por partido, máis aínda cando os nosos principais rivais (Betis e Rayo Vallecano) xa levan gañado bastantes puntos grazas a intervencións arbitrais.

Pero, na miña opinión, tan graves como os "erros" dos asalariados de Sánchez Arminio é o absoluto pasotismo no que viven a este respeito todos os estamentos do Real Club Celta. Desde o clube ninguén ten narices para levantar a voz e denunciar con claridade tantos atropelos. Só algúns xogadores protestaron timidamente e Paco Herrera fixo algunhas críticas pero en ton moi correcto e case a media voz. Poderíase dicir que é unha estratexia prudente e unha postura de corrección política; discutible porque o perxuízo está a ser moito, pero levemente comprensible.

Outro cantar é o que acontece por parte da prensa viguesa, que desde hai uns anos elude falar das arbitraxes. Prudencia ou quixotismo? Eu inclínome polo segundo, porque o que están a conseguir con esta postura é que a afección non fale do tema (se non sae na prensa é que non hai noticia). Ademáis, que fan en todas as demáis cidades? Aí ata se discute o indiscutible, pero en Vigo non: aquí só falan do árbitro para mencionar presuntas xogadas polémicas ao noso favor, que, por certo, vendo as imaxes deste ano, non sei onde están.

E, por último, temos o papel da afección. Un navega pola Internet durante a semana e cre ver que existe unha gran indignación no celtismo polos atropelos arbitrais porque en blogs, foros e demáis páxinas aparecen duras críticas e propósitos de tomar medidas. Pero, ai!, chega o domingo e que pasa? Pois que en Balaídos (ou donde sexa que se produce o roubo) non protesta case ninguén mentres o inepto de turno nos saquea na nosa propia casa. E con este caldo de cultivo, loxicamente, os árbitros están moi cómodos porque saben que un erro involuntario ou voluntario non lle vai pasar factura en forma de protestas ou presión do público, xogadores, adestrador ou directivos. Que esperamos logo? É moi bonito dicir que o Celta merece estar en primeira pero realmente demostramos ser tanto como dicimos? Deixémonos de tonterías, de tanto protagonismo, chupacámaras, ciberqueixas, excusas gratuitas, opinadores baratos, sentencias dos que van de salvadores do celtismo e demáis absurdeces e defendamos o noso antes de que sexa demasiado tarde. Xa vemos o resultado que nos dá a táctica de baixar a cabeza porque ao final acabaremos laiándonos se se achega o final da liga e vemos que os puntos que non gañamos por "erros" alleos nos van deixar un ano máis en segunda. Se cadra é que temos o que merecemos.

Celta, 0-Villarreal B, 1.

Por primeira vez na liga o Celta rematou un partido de casa sen marcar un gol. Ben, realmente isto non é de todo certo porque marcar marcou, pero nesta entrada non me vou estender sobre a actuación do impresentable Pino Zamorano; este individuo e o seu colectivo ben merecen (entre outras cousas) unha reseña específica que terá neste blog nos vindeiros días.

O partido do sábado fronte ao Villareal B supuxo a terceira derrota consecutiva do Celta e a saída dos postos de ascenso. Foi un partido moi raro, xa que os vigueses fixeron un bo primeiro tempo, no que crearon varias ocasións de gol moi boas ante a portería de Mariño que non se materializaron por unhas ou outras razóns. A segunda metade empezou algo mellor, xa que o Villarreal B quedou con 10 pola expulsión do seu xogador Jaume, que xa tiña que estar na rúa antes do descanso, e as cousas pintaban moi ben para os nosos, pero inmediatamente chegou o gol de Falque, un rapaz nado en Vigo que pouco e pouco semella que vai perdendo os fumes que tiña cando non lle empatara a ninguén e que agora se desfai en boas palabras cun Celta ao que non hai moito desprezaba. Ese gol sumiu nun gran desconcerto ao equipo de Herrera, que mantivo o dominio do balón pero que permitiu demasiadas chegadas dos amarelos que puideron sentenciar o marcador. Pero o empuxe local non foi correspondido con ningún punto a pesar de que David Rodríguez marcou un gol que foi anulado inxustamente. Para algúns, a actuación arbitral non pode servir de pretexto: pensarán que imos tan sobrados que podemos meter 3 goles por partido para non ter que estar a expensas dos caprichos destes ineptos?

A única boa nova do partido foi a reaparición de Borja Oubiña despois de dous anos de loita para recuperar o ton físico tras a súa grave lesión e posterior recaída. O mediocampista vigués non tivo unha gran presencia no xogo, xa que os compañeiros o descargaron de moita presión, pero non deixou unha mala imaxe. Vai ser moi difícil que Oubiña recupere o seu mellor nível, pero pouco e pouco ten que ir collendo protagonismo no equipo e volvendo a sentirse futbolista; gañas non lle faltan e esperemos que o xeonllo lle responda.

Alcorcón, 1-Celta, 0.

Está claro que a euforia é mala conselleira. A boa temporada que está a facer o Celta, pero especialmente a boa xeira dos dous primeiros meses do ano, estaban a provocar unha gran satisfacción de todo o celtismo, pero tamén un triunfalismo algo desmedido nalgúns casos que esperemos que non se traduza, como soe pasar, en catastrofismo agora que chegaron as derrotas.

Despois da inxusta derrota contra o Huesca, cando o Celta fixera méritos para máis e se non o conseguiu foi pola mala puntería e por graves erros arbitrais, tocaba visitar o campo do Alcorcón, a onde viaxamos máis de 1000 celtistas dispostos a axudar aos nosos a manter un liderato que se puxera moi complicado despois da vitoria –unha vez máis con axudas- do Rayo Vallecano. E foi resultar que ao Celta lle saiu un partido malo, o equipo non deu sensación de autoridade nin amosou unhas ideas medianamente claras. É un erro culpar de todo isto a que Herrera deixase no banco a Trashorras e De Lucas porque o mal partido foi xeral e os substitutos xa teñen demostrado outras veces a súa validez para xogar como titulares. Tamén é moi cínico criticar sempre os plantexamentos do adestrador (como se os afeccionados soubésemos sempre máis ca el, quen queira que sexa) e moito máis queixarse agora de que faga rotacións cando antes había quen o facía xustamente polo contrario.

O caso é que o Celta volveu de baleiro de Madrid, deixando unha mala imaxe pero mantendo un segundo posto que debe ser o principal obxectivo a acadar no mes de xuño. Ou é que alguen pensaba que en marzo xa iamos estar ascendidos? E se non se conseguise subir, non esquezamos cal era o noso obxectivo no mes de setembro, cando moi poucos acreditaban en estar nos primeiros lugares.

Por último, un partido máis hai que deixar constancia da lamentable actuación dun árbitro. Se contra o Huesca Valdés Aller fora un inimigo do fútbol e nos perxudicara gravemente, onte lle tocou o turno a Piñeiro Crespo, ao que xa sufríramos este ano no Celta-Salamanca (lémbrese a expulsión de Murillo) e, sobre todo, ao que coñecemos polas súas dotes de falsear actas naqueles incidentes entre Notario e Trashorras. Este colegiado é un absoluto inútil e onte volveuno demostrar, con decisións que varreron sempre para a casa e algunhas tan esperpénticas como o cartón que lle amosou a Bustos ou a expulsión de López Garai. Casualmente imos quedar sen os medios centros titulares para recibir ao Villarreal B, pero o máis indignante é ver semana tras semana o dobre raseiro co que se mide aos equipos nesta categoría. Sigamos coa boca fechada, que xa nos laiaremos cando sexa tarde de máis, nos vexamos sen opcións de subir e botemos de menos os puntos que nos roubaron os homes de Sánchez Arminio.

Celta, 1-Huesca, 2.

Catro meses despois, o Celta sufriu unha derrota, esta vez nun partido que nunca se debeu perder. Con todo, mantemos o primeiro posto e a distancia con respeito ao terceiro só se reduciu nun punto, co cal o tropezo é, de momento, menor.

Sen ser o mellor partido dos celestes, houbo numerosas ocasións, máis que suficientes como para termos merecido a vitoria. Entre a actuación do porteiro visitante, o poste (no que De Lucas estrelou dous lanzamentos) e a mala puntería dos nosos xogadores, especialmente de David Rodríguez, nos condearon a perder os puntos. Enfrente, o Huesca, sucio e ultradefensivo, atopouse cun gol no minuto 2 ocasionado por un grave erro de Falcón, e desde entón case non fixo outra cousa que cortar como fose o xogo local, con continuas faltas, perder tempo e defenderse a ultranza.

Para iso contou coa colaboración dun inepto chamado Valdés Aller, especialista en vitorias visitantes, ao que ata agora non sufríramos este ano (se ben xa era ben coñecido polo Celta B). Deixando á marxe dúas xogadas que, sen ver as repeticións, poden ser penaltys (sobre David Rodríguez e De Lucas), este individuo tivo unha actuación descaradamente parcial a prol do Huesca e tivo dous regulamentos. Aos oscenses permitiulles todo tipo de accións antideportivas e non lles sancionou o xogo duro e a reiteración de faltas. O colmo chegou en varias accións nas que amagou con amoestar aos xogadores aragoneses, botándose atrás ao comprobar quen era o futbolista. Penoso e inadmisible, porque xa chove sobre mollado. Se é tremendamente sospeitoso que ao segundo equipo máximo goleador da categoría só se lle sinalase a favor un penalty en toda a liga (alá pola xornada número 4, no mes de setembro), o realmente grave son os agravios comparativos e que desgraciados como este primen o antifútbol.

Non caben tempo para as lamentacións. Seguimos de líderes e o domingo visitamos un campo complicado como é o do Alcorcón, onde o equipo estará apoiado por moitos celtistas. Hoxe a actitude dos nosos homes foi boa a pesar da derrota e non dubido de que o domingo volverán dar o do de peito para recuperar os puntos perdidos.

Gimnàstic, 1-Celta, 2.

O soño de volver á Primeira División cada vez semella máis viable. Queda moitísima liga, pero o Celta non dá sinais de febleza e apuntalou o seu liderato aproveitando a goleada que sufriu o Rayo Vallecano en Huesca. Deste xeito, os madrileños quedan 4 puntos por baixo nosa e o Betis, que volveu gañar despois de 5 derrotas consecutivas, manténse a 5.

O partido de onte en Tarragona volveu deixar a imaxe dun Celta superior, dominador e controlador do xogo sabendo como atar ao rival. O único reproche que se lles pode facer aos nosos é que nos últimos 20 minutos, tras o gol local, pasasen algúns apuros que nos fixeron temer pola perda da avantaxe, se ben é certo que apenas houbo opcións de gran perigo.

Aproveitando que nunha semana vai haber que disputar tres xornadas de liga, Paco Herrera fixo algúns trocos no equipo titular. Hugo Mallo, aínda non recuperado de todo das súas molestias, quedou en Vigo e o seu posto foi ocupado por Murillo -de volta da lesión-, que pasou algúns apuros pero que cumpriu ben. David Rodríguez non disputou nin un só minuto e o seu posto na punta foi ocupado por un Iago Aspas que deixou detalles da súa gran clase e, por riba, marcou o primeiro gol da tarde. Por último, Álex López tamén comezou no banco en beneficio de Michu, que non marcou pero que fixo un traballo moi produtivo. É unha gran noticia que os xogadores importantes estean en perfecta forma, pero tamén o é que os teoricamente suplentes poidan suplir con garantías eventuais baixas e, ata agora, así está a ser.

O xoves ás 8 da tarde temos unha gran oportunidade para nos afianzar no primeiro posto, xa que recibimos ao Huesca en Balaídos. Despois de que os aragoneses se salvasen o ano pasado en Vigo grazas máis á apatía celeste que por méritos propios, esta vez non caben relaxacións nin confianzas.

Celta, 1-Tenerife, 0.

Fin de semana redonda para o Celta: o pinchazo do Rayo Vallecano deixábanos por segunda semana consecutiva a posibilidade de acadar o primeiro posto da clasificación e conseguímolo con moitos apuros e grazas a outro gol do criticado Michu. Ademáis, o Betis sufriu a súa cuarta derrota consecutiva e queda na terceira praza a 5 puntos dos nosos, mentres que o primeiro equipo que está fóra dos postos de play-off é o Girona, con 15 puntos menos que o Celta. Pouco máis se pode pedir.

O rival de onte, o Tenerife, un equipo feito con aspiracións de ascenso (que moitos puñan como modelo de boa plantilla alá polo mes de agosto) pero que está a facer unha temporada nefasta, chegaba a Vigo en clara liña ascendente logo de derrotar a Salamanca e Rayo Vallecano. Se cadra estas dúas vitorias fixeron que os canarios considerasen que sacar un punto de Balaídos era un extraordinario botín e puxeron todo da súa parte para amarralo. O problema foi que o Celta non xogou un bo partido, Trashorras desapareceu do mapa, De Lucas estivo inusualmente desacertado e iso tamén o notou David Rodríguez, que non dispuxo de bos balóns e, malia dispór de dúas boas ocasións no primeiro tempo, perdeuse na mediocridade xeral.

Enfrente, o Tenerife renunciou completamente ao ataque e o seu único perigo foi un chut de Nino que saíu fóra demasiado cruzado. Iso si, no traballo defensivo cumpriron con corrección e bloquearon aos nosos homes máis importantes. Pola banda local, tampouco se conseguiu pór en grandes apertos ao excéltico Sergio, aínda que é certo que os trocos feitos por Herrera conseguiron darlle máis mobilidade e incisividade ao noso ataque. E tivo que ser precisamente unha combinación entre dous dos recén entrados a que orixinase o gol no minuto 89: Iago Aspas buscou a frontal da área e cedeulle o balón a Michu, que enganchou un forte e preciso lanzamento que entrou pegado ao poste no medio do estoupido de alegría dunha afección que acudiu nun número bastante aceptable para o que estamos afeitos.

De calquer xeito, que teñamos conseguido este pequeno obxectivo non nos pode facer perder o norte: quedan aínda 17 xornadas e non gañamos aínda nada. Só coa mesma constancia e humildade poderemos manternos nos postos de ascenso, pero sería bo que os afeccionados apoiásemos máis ao equipo, acudindo en maior número ao campo e, sobre todo, animando máis e non só co vento a favor.

Córdoba, 0-Celta, 0.

Malia que non aproveitou a ocasión de acadar o primeiro posto, o Celta afiánzase nos lugares de ascenso co empate colleitado onte en Córdoba. As derrotas de Betis e Rayo Vallecano nos daban a oportunidade de tomar o liderato e non o conseguimos, pero puidemos manter a espectacular xeira de 12 partidos seguidos invictos e afastarnos un puntiño máis do terceiro clasificado.

En parte do celtismo quedou un mal sabor de boca polo punto de onte, algo que tristemente vén sendo habitual cada vez que non se gaña (pensamos que somos o Barcelona?). É certo que os nosos non xogaron un gran partido e que en certos momentos pareceron preferir asegurar o empate e arriscar só o xusto, pero é absurdo pensar -como parece que facían algúns- en ascender na xornada 24 e o importante é manter a traxectoria, que segue a ser sobresaínte.

O Córdoba apostou por unha táctica conservadora e non se botou arriba case en ningún momento. Mentres, o Celta parecía esperar algún adiantamento de liñas dos locais para sorprendelos e, de feito, as nosas mellores xogadas no primeiro tempo chegaron logo de retrasar os balóns aos centrais para tentar de provocar a apertura de liñas dos andaluces. Tras uns primeiros 45 minutos con pouco que reseñar, a entrada no campo de Iago Aspas e Dani Abalo pareceu dar máis mordente ofensiva aos nosos, xa que nin Michu nin David Rodríguez estaban a ter o mellor día. Mentres o Córdoba se facía cada vez máis conservador e se conformaba escandalosamente co punto, os célticos crearon algunhas opcións de bastante perigo que non se puideron transformar en gol, especialmente das que dispuxeron Álex López, Iago Aspas e David Català.

Analisándoo friamente, o empate é un bo resultado; está claro que puido ser mellor, pero tampouco sabemos como tería respondido o Córdoba a unha eventual táctica máis arriscada dos nosos. Logo da vitoria do pasado luns fronte ao Numancia seguimos a estar un punto por riba da chamada "media inglesa", que -iso si- debemos manter derrotando este sábado ao decepcionante Tenerife.

Celta, 4-Numancia, 0.

Unha semana despois de abandoalos, o Celta volveu aos postos de ascenso grazas á goleada que lle endosou ao Numancia e ao terceiro tropezo consecutivo dun Betis que non é tan inalcanzable como se pensaba ata comezos de ano.

Nun horario inhabitual (luns ás 9 da tarde), Balaídos presentou unha entrada superior ao esperado e a ocasión ben o merecía, xa que os nosos viñan de conseguir 10 puntos nas 4 últimas saídas e tiñan a oportunidade de recuperar a segunda praza que cederan momentaneamente tras o empate en Barcelona. O ambiente foi in crescendo e o público, que comezou algo frío (agás uns volcadísimos Celtarras, que non pararon de animar) rematou cantando a Rianxeira e facendo a onda, algo que había moito tempo que non se vía no noso campo. E abofé que o equipo non defraudou: tras dúas boas ocasións de David Rodríguez e De Lucas, unha boa combinación entre estes xogadores serviu para que o noso goleador abrise a lata dun Numancia que creara tamén perigo con dous lanzamentos aos postes. Este gol deu un xiro importante ao partido, xa que o Celta se foi facendo co leme e o Numancia non conseguiu frealo malia demostrar ser un equipo que aposta polo fútbol, o que sempre é de agradecer nunha liga tan escasa de espectáculo como a actual. E así foron chegando máis goles para ledicia dunha afección cada vez máis entregada: De Lucas deu dúas asistencias máis para engadir á súa ampla lista e David Rodríguez e Roberto apuntillaron aos sorianos, que aínda encaixaron un último tanto obra de Dani Abalo tras unha bonita xogada persoal.

O partido deixou tamén unha xogada para a discusión, a do primeiro gol. O medio numantino Dimas aproveitou o inicio dun ataque céltico para tirarse ao chan, pero, ao contrario do que soe ser habitual, os futbolistas do Celta non enviaron o balón fóra e a xogada rematou en gol. Tan absurdas me parecen as protestas dos visitantes como as xustificacións do sector máis acomplexado do celtismo (o que sempre quer sacarlle punta a todo), xa que o presunto lesionado se incorporou instantaneamente en canto marcou David Rodríguez. Un teatreiro máis que quedou en evidencia malia que algúns pretendan converter aos verdugos en vítimas. Coido que dunha vez por todas hai que pórlle freo a estas trampas tan habituais e o Celta parece disposto a non deter o xogo agás un caso de gravidade; unha medida sen dúbida moi atinada que evitará os enganos e malas artes tan ao uso na liga estatal.

Barcelona B, 1-Celta, 1.

O Celta perdeu o segundo posto a pesar de conseguir un empate fronte ao Barcelona B, completando así un mes de xaneiro máis que notable no que se enfrontou a cinco dos que ocupan os primeiros lugares da táboa (catro deles fóra da casa), obtendo 11 puntos . Un balanzo que pode semellar escurecido polo feito de que o Rayo Vallecano só colleitase vitorias desde o 1-3 que lle endosamos na súa casa, pero que hai que valorar como excelente e que non nos apea en absoluto de seguir aspirando ao ascenso. De feito, os argumentos futbolísticos que está a ofrecer o equipo seguen intactos e, fronte a iso, é do xénero parvo pórse catastrofistas ou pesimistas. Sen dúbida, o Celta segue polo bo camiño.

O empate de onte no Mini Estadi foi curto para os méritos do Celta, que chegou con moita claridade á área local e que tivo moitas máis ocasións que o Barcelona B. Por riba, houbo que repórse ao gol madrugador de Edu Oriol, que marcou con bastante fortuna nunha das escasas chegadas dos filiais á portería de Falcón. Álex López conseguiu a igualada no segundo tempo e a partir de aí tivemos varias oportunidades para selar a remontada, pero a maioría das veces fallou o último pase e outras os remates non foron certeiros ou se atoparon cun atinado Miño.

Nos minutos de desconto tamén se produciu un feito salientable como foi o debú en partido oficial do canteirán Jota, un xogador que está a medrar partido tras partido no filial, como o poden comprobar os celtistas (poucos, por desgraza) que acoden regularmente a Barreiro. Ogallá o rapaz da Barbanza acabe por se converter en peza chave do Celta nos vindeiros anos.

Algúns tiñamos moito medo do que nos podía deparar a arbitraxe de Melero López, outra das bestas negras do Celta nos últimos anos e co que non gañara ningún dos 7 partidos que lle asubiara. Este malagueño é o mesmo que nos perxudicara gravisimamente en Cartagena a temporada pasada, entre outros logros, pero tamén foi o que arbitrou o Celta-Barcelona B da primeira volta, onde nos roubara dous penaltys. Onte non tivo apenas complicacións, o cal é de celebrar tratándose de quen se trata; queda a dúbida dunha caída de David Rodríguez na área (nas imaxes non se consegue ver con claridade se hai falta ou non), pero si que hai que lamentar que lle perdoase o segundo cartón amarelo a Ilie cando quedaba aínda media hora de partido.

Esmorga Zeleste estivo na bancada do Mini Estadi xunto con varios centos de celtistas, moitos deles que viaxaron desde Galiza. En xeral foi un bo día de fútbol, só estragado por algunha anécdota motivada polo afán de protagonismo dalgún listillo.

Cartagena, 0-Celta, 4.

O Celta acadou unha goleada en Cartagena que nin os máis optimistas imaxinarían antes de comezar o partido. O rival, un equipo deseñado para optar ao ascenso, chegaba en liña ascendente e o campo de Cartagonova se antollaba un feudo complicado de asaltar, pero os vigueses botaron por terra calquer agoiro e conseguiron un 0-4 que supón a terceira vitoria consecutiva fóra da casa, todas conseguidas en campos moi difíciles.

Ao contrario que en semanas anteriores, o Celta saiu desde o comezo disposto a asumir o mando do partido. Despois dun par de boas ocasións, David Rodríguez adiantou aos nosos no marcador xa no minuto 7, pero o equipo seguiu a apostar por presionar arriba, anular a liña de medios local e pór en moitos apuros á -hoxe- feble defensa. A partir do ecuador do primeiro tempo, o Cartagena, ferido no orgullo, veuse arriba e nese momento só as indecisións de Falcón deron sensación de fraqueza, xa que a defensa se mantivo a un gran nível. Nesta liña hai que destacar a espléndida actuación de Jonathan Vila e dun Català que se atopa ao seu mellor nível desde que chegou a Vigo, pero Hugo Mallo soubo gañarlle a pugna ao hipermotivado Botelho e, na esquerda, Víctor Fernández non notou a responsabilidade nin os meses que pasara no dique seco, completando un partido notable.

A piques de chegarse ao descanso, un zarpazo á contra serviu para que Michu anotase o segundo gol e demostrase, unha vez máis, a pouca razón que teñen os que o critican faga o que faga. A avantaxe mesmo se puido ampliar, pero tivo que ser na segunda metade cando o partido quedase totalmente sentenciado co gol de Trahorras (que hoxe estivo xenial) e logo co segundo na conta particular de Michu. Un 0-4 que había moito tempo que non disfrutabamos que non foi máis que un xusto premio ao gran partido feito por todo o equipo e que puido ser aínda máis avultado de non desperdiciar os nosos varias ocasións.

Cos resultados desta xornada, os tres equipos de cabeza amplían a sua avantaxe con respeito aos seguintes. A mágoa é que este ano o terceiro clasificado non ascende directamente e, con iso, a pugna polos dous primeiros postos é moi fechada. Agora mesmo, o Betis (que perdeu en Vila-Real) leva tres puntos máis que o Celta e mais o Rayo Vallecano, que conseguiu unha afortunada vitoria no campo do Barcelona B. Malia o apretado da táboa, a nosa situación é envexable e calquera a tería asinado hai meses ou incluso semanas. Temos por diante toda unha segunda volta, 21 partidos nos que vai ser complicado manter este altísimo nível, pero o visto ata agora nos fai ser moi optimistas xa que o equipo demostou calidade e compromiso.

Outra vez Ceballos Silva

O Celta visita este sábado o campo de Cartagonova para se enfrontar ao Cartagena, un equipo en alza no que hai moitos cartos invertidos co obxecto de conseguir un ascenso do que andou perto a temporada pasada. Para este partido o infame Comité Técnico de Árbitros designou a Ceballos Silva, un individuo cuxos méritos como colexiado se descoñecen, polo menos en base ao que temos visto en múltiples ocasións nas que o Celta o tivo que sufrir. Facendo unha breve escolma dos roubos deste señor destacan os seguintes:


   - Temporada 2010-2011: Celta, 1-Betis, 1. Culminou unha actuación descaradamente parcial -na que permitiu todo tipo de accións antideportivas e rastreiras do Betis- roubando dous clarísimos penaltys por mans da defensa andaluza. Ademáis, demostrou ser un provocador cando paseou por todo o campo (que necesidade había?) un obxecto que se lanzara desde a bancada.
   - Temporada 09-10: Numancia, 0-Celta, 0. Nun partido de claro dominio local, non sinalou un penalty por empurrón dun defensa a Joselu cando o dianteiro dezán ía rematar un centro na área.
   - Temporada 09-10: Salamanca, 1-Celta, 1. Anuloulle un gol absolutamente legal a Saúlo.
   - Temporada 08-09: Real Sociedad, 2-Celta, 2. Un dos maiores escándalos dos últimos anos: se na primeira parte (con 0-2) non quixo sinalar un penalty sobre Dani Abalo, logo expulsou a Peña nunha xogada que non fora man, nin ocasión manifesta de gol pero si fóra de xogo como lle sinalaba o seu asistente. Para culminar o despropósito, expulsou a Dani Abalo inxustamente.
   - Temporada 07-08: Numancia, 1-Celta, 2. Sinalou un penalty inexistente que, por riba, supuxo a expulsión de Matías Lequi.


Aínda que a afección celtista e mais a prensa viguesa obviaron este novo encontro que vamos ter co árbitro estremeño (poucos meses depois do partido ante o Betis), os antecedentes citados non nos fan ser nada optimistas, ao que, por riba, hai que engadir os graves erros que levamos sufrido nas últimas temporadas de mans de outros colexiados e que nos teñen costado un feixe de puntos moi importantes. Ogallá esta vez non nos teñamos que lembrar do famoso Ceballos, que pase desapercibido e que o Celta consiga os tres puntos (ou polo menos un), pero visto o visto, o medo é libre.

Celta, 1-Xerez, 1.

Un gol de Mario Bermejo no minuto 90 impediu que o Celta conseguise a cuarta vitoria consecutiva logo dun partido feo no que o Xerez tivo máis tempo o balón pero sen crear ocasións de gol e no que Trashorras estrelou dous balóns nos postes da portería visitante.

O Celta chegaba a este partido logo das vitorias en Vallecas e Elche disposto a ratificar a súa candidatura de ascenso. Contaba coas baixas de Hugo Mallo e Jonathan Vila e coa lesión de Roberto Lago, o cal complicaba moito o panorama defensivo. O número 3 vigués puido saltar ao campo, pero no segundo tempo tivo que ser substituído e aí empezaron os problemas para o equipo, xa que Herrera tivo que improvisar unha defensa de circunstancias con Dani Abalo, Sergio Ortega, Català e Víctor, aos que se lles uniu máis tarde Túñez para tentar de gañar a batalla aérea. O remedio non estaba a resultar mal, pero un balón colgado non foi ben defendido por Ortega e o Xerez empatou cando se chegaba ao minuto 90. Tamén hai que dicir que aos nosos xogadores lles segue a faltar malicia, xa que non saben contemporizar nin aguantar o paso do tempo cango van gañando pola mínima e teñen balóns parados a favor.

O máis triste, na miña opinión, é que levamos catro anos en segunda e seguimos sen entender nada. Parece que non nos chega con que o equipo estea no segundo posto, xa que lle esiximos que xogue ao máximo nível todos os partidos, loxicamente porque os rivais non contan e porque nós somos os mellores do mundo e estamos en segunda por accidente. En cada partido sempre hai lugar para pór a parir a algún xogador ou ao mesmo adestrador, porque calquer afeccionado sabe máis que el; as consignas agora parecen ser criticar a Michu faga o que faga, dicir que De Lucas é un piscineiro, que Dani Abalo non serve para xogar en segunda, etcétera. O celtismo (no seu conxunto) segue sen estar á altura e de nada serve pasar a semana a pontificar en webs ao xeito de oráculo e a escribir en foros o comprometidos que estamos e o moito que imos animar se cando arrinca o partido o ambiente é mínimo e apenas hai berros de apoio aos xogadores nin se presiona ao árbitro. Seica son as consecuencias do chamado fútbol moderno e temos que apandar con iso, pero non deixa de ser moi triste e inxusto.

O próximo sábado despedimos a primeira volta en Cartagena, un campo complicado e contra un equipo que está a 8 puntos do Celta e que aspira ao ascenso. Todo o que sexa puntuar ten que ser ben visto. Non esquezamos que se a comezos de liga nos din que imos estar a estas alturas neste posto, seguro que a moitos nos daba a risa, así que o importante é asentarse na parte alta e manter -como mal menor- a avantaxe que lle sacamos ao sétimo clasificado.

Elche, 1-Celta, 3.

O temido e temible dobre desprazamento co que o Celta daba comezo ao ano 2011 saldouse da mellor maneira posible, mellor do que os máis optimistas pensarían hai 8 días. Conseguir seis puntos nos difíciles campos de Rayo Vallecano e Elche semellaba case unha utopía, pero o equipo de Paco Herrera o conseguiu, asentándose cada vez máis no segundo posto. Malia que non se puido aumentar a avantaxe co Rayo Vallecano, terceiro clasificado, si que se abre unha importante fenda co primeiro dos postos que non levan á promoción de ascenso.

No primeiro tempo o Elche tivo a posesión do balón durante bastantes minutos, pero a diferenza do acontecido en Madrid a semana pasada, o fútbol dos locais se limitaba case a colgar balóns na área. Tiveron dúas boas ocasións que resolveu Falcón con dúas grandes paradas, pero tamén o Celta buscou a meta de Caballero, tendo as súas mellores opcións por medio de Català e Roberto. Cando esmorecía este período, unha xogada ensaiada nun lanzamento de falta serviu para que David Rodríguez anotase cunha boa vaselina o seu décimo gol da temporada e, pouco despois, Trashorras puido sentenciar o partido, pero o seu control foi largo de máis e permitiu que un defensa solventase a clara oportunidade.

A segunda metade xa foi moito máis doada para o Celta, que aumentou a avantaxe grazas a un gol do criticado Michu aproveitando un grave erro dos centrais do Elche. Posteriormente, a expulsión do piscineiro Bodipo, que unha vez máis se arrastrou por un campo de fútbol, e o gol de De Lucas disiparon calquer dúbida encol do resultado. Nin siquera un penalty evitable de Hugo Mallo, que supuxo o seu quinto cartón e a conseguinte sanción (igual que minutos despois lle sucedeu a Jonathan Vila) e permitiu que Linares acurtase diferenzas, puido dar emoción ao treito final do partido, que foi solventado sen máis problemas.

Esta dobre vitoria foi un importante pulo para o noso Celta, pero debemos ter claro que aínda faltan 23 xornadas para o remate da liga, así que non podemos pensar que temos todo feito. Os azos do celtismo seguen a ser fundamentais, seremos quen de demostralo o vindeiro sábado en Balaídos? Xa nos vai tocando!

R.Vallecano, 1-Celta, 3.

O Celta deu un golpe de autoridade traendo de Madrid os tres puntos e batindo a un rival directo, o que lle serve para acadar o segundo posto da táboa desprazando, precisamente, ao Rayo Vallecano.

O partido empezou con moi mala pinta, xa que nos primeiros 25 minutos o Rayo Vallecano foi un auténtico vendaval que soubo aproveitar os espazos que tiña polas bandas para facer subir aos laterais e crearnos moitísimo perigo. Así chegou o gol, nunha xogada trenzada, e puideron vir máis, xa que os madrileños lanzaron dous balóns que pegaron nos postes (ambos os dous en fóra de xogo, sen que o linier sinalase nada) e Falcón fixo unha gran intervención ante un remate de cabeza de Aganzo. Saír vivos desa avalancha non era malo e o Celta fíxoo; a partir do ecuador do primeiro tempo, os nosos medios conseguiron tapar as subidas dos laterais e foise gañando a batalla do medio do campo (en boa parte grazas a un impresionante Bustos), liña que non pareceu ser a máis destacada do Rayo Vallecano. O xogo equilibrouse e as ocasións empezaron a escasear, o cal, visto o visto, non era mal sinal.

Despois do descanso o partido cambiou radicalmente. O Celta saíu moi concentrado e aos 7 minutos xa remontara o partido grazas a un gol en propia meta e a outro de David Rodríguez culminando un rápido contragolpe. Ademáis, os nosos conseguiron facerse co leme do partido, Michu foi crecendo, Álex López asentouse, Trashorras comezou a aparecer e De Lucas foi un estilete pola dereita. A defensa xa deu impresión de máis seguridade e Bustos seguía coa súa exhibición. Demasiado para o Rayo Vallecano, que en ningún momento deu sensación de poder levantar o partido, menos aínda cando David Rodríguez puxo o 1-3 que nos devolve a postos de ascenso directo e que ten que supór unha boa inxección de moral para xogadores e afeccionados de cara á próxima visita a Elche.

Malia a data é á incerteza do horario ata dous días antes, na bancada do campo de Vallecas nos xuntamos -Esmorga Zeleste incluída- uns 300 celtistas. Non é mal número cando a Federación de Peñas non quixo organizar desprazamento a Madrid nin a inmensa maioría das peñas "maioritarias" desprazaron demasiada xente, pero todos os presentes animamos e gozamos coa remontada e co regreso á zona de ascenso.

O que é difícil de comprender é a que aspira parte do celtismo. Resulta que gañamos no campo do que era o segundo clasificado, onde só un equipo conseguira empatar, facémolo grazas a unha gran segunda parte, pero aquí preferimos seguir ao noso e buscamos todo tipo de explicacións para quitarlle mérito á vitoria. Que se o Rayo Vallecano nos deu un baño no primeiro tempo (certo, pero só ata o minuto 25), que se nalgún dos nosos goles houbo fóra de xogo (radicalmente falso), que se non tivemos ocasións alén dos goles (sen me esforzar xa lembro unha de Català, unha de Michu, unha de Trashorras e unha de David Rodríguez) ou que eles lanzaron dous tiros ao poste (non se di que ambos eran fóra de xogo). O de sempre: ou moito dano fai o Barcelona que todos aspiramos a arrasar os 90 minutos malia estarmos en segunda -o que algúns seguen a esquecer- ou é que temos un afán destrutivo que non hai quen entenda.