Galiza-Palestina

Nin a Xunta do PP, nin a Federación Galega de Fútbol, nin algúns clubes, nin os medios de comunicación conseguiron impedir que a xornada do pasado domingo 26 de decembro en Ourense volvese acoller os actos reivindicativos da oficialidade das seleccións nacionais de Galiza.

O programa encertouse coa celebración do III Aberto da Billarda Auténtica, a actuación de Palhaços em Rebeldia e un xantar popular. A seguir tivo lugar unha manifestación desde a Praza Maior na que participaron máis de 700 persoas sob o lema "Povos em luita, selecçons irmás" acompañadas dun esaxerado e ameazante dispositivo policial.

No campo dos Remedios, e presenciado por 1500 afeccionados, disputouse o partido de fútbol entre as seleccións de Galiza e Palestina, que rematou coa vitoria do noso combinado por 6-3. Como fin de festa, na Praza da Magdalena actuaron os grupos Som do Galpom, Royalties e Keltoi! perante 600 persoas.

Siareir@s Galeg@s valorou a xornada "como um éxito rotundo que, mália todo-los obstáculos que nos puxerom por diante desde as instituções, fossemos quem de atingir o êxito graças a autogestom e a experiência acumulada de anos anteriores. Consideramos mui bom síntoma que fossemos quem de sair avante sem nengum tipo de ajuda a excepçom do enorme apoio popular com o que seguimos a contar". Malia todos os atrancos, a chama da reivindicación segue acesa, e pouco importou que o triunvirato goberno-prensa-federación fixese todo o posible por apagala. Mesmo resulta penoso que algún partido político que se di nacionalista esqueza completamente o traballo de Siareir@s Galeg@s e prefira adoptar unha postura tépeda e timorata diante da agresión que supón rematar coa nosa selección nacional. Outro dato negativo é que non asista máis xente, xa que resulta chocante ver como "quedaron polo camiño" máis de 20.000 persoas das que chegaron a asistir a aquel Galiza-Camerún disputado en Vigo hai 3 anos (semella que para moitos, a selección galega non foi máis que unha moda pasaxeira).

Avante coas seleccións de Galiza! Unha nazón, unha selección!

O día 26 xoga a nosa selección

O día 26 de decembro, loitando contra todas as dificultades e desinformación, Siareir@s Galeg@s organizará en Ourense o partido anual da selección nacional de fútbol de Galiza, no marco dun programa que tamén inclúe concertos e unha manifestación. Un ano máis, moitos afeccionados galegos parecen esquecer aquel interese que dicían ter ata hai un par de anos pola nosa selección (pasarían a "La Roja"?),

Reproducimos o comunicado elaborado por Siareir@s Galeg@s denunciando o boicote e desinformación que están a padecer:

A uns dias da celebraçom do jogo Galiza-Palestina, temos que deixar claras algumhas das cousas que estam a acontecer.

A Federaçom Galega de Futebol está fazendo um grande esforço para que nengum jogador acuda à nossa convocatória. Estes dias temos recebido todo tipo de negativas que comentamos a seguir: escuitamos por parte de presidentes de clubes frases como "nom sabedes onde vos estades metendo", jogadores que nos sinalam sem muita convicçom que estam enfermos (a umha semana do partido), outros que depois da sua confirmaçom para acudir, retiram-se por pressões da directiva, equipas de futebol feminino que nos comentam as chamadas recebidas desde a própria federaçom, asociações de desportistas galegas que sinalam que acudir ao partido é um acto de enfrontamento com a Junta, alguns jogadores que vam a asistir e que nos pidem que nom publiquemos a convocatória para evitar pressões de última hora e muitas, muitissimas mais cousas que poderiamos relatar. Está sendo tal o boicote, que chega até clubes de terceira divissom. É este o trabalho que tem que fazer umha federaçom de futebol?

Também temos que sinalar a ocultaçom mediática ante a que nos atopamos. Depois de enviar o nosso programa, de chamar directamente ao médios de comunicaçom e de solicitar colaboraçom na difussom a determinadas organizações, comprobamos como a política a seguir na imprensa institucional, incluso algumha que o ano passado publicitou bastante as nossas actividades, limita-se a ocultar os actos a celebrar o dia 26. Será mais importante para @s galeg@s a destituçom do adestrador do Inter de Milan ou a derrota dos Raptors que a nossa selecçom?

Ante todo isto só nos queda fazer um chamamento directo a todo o povo galego para que acuda ao partido da nossa selecçom este domingo em Ourense, contribuindo a umha jornada de unidade baixo a mesma equipa e a mesma bandeira. Junt@s faremos umha demonstraçom de orgulho ante as manipulações dos políticos e a covardia de alguns dirigentes desportivos. Nós nom temos um Wikileaks que nos mostre directamente todas as manipulações do poder que estamos a sofrer, mais aseguramos que isto que estamos contando está a suceder a dia de hoje no nosso país.

Esperamos que a selecçom galega siga sendo um ponto de encontro e que tod@s @s galeg@s desfrutemos de um gram dia de festa.

O 26 de Dezembro, Galiza jogará em Ourense e nós estaremos alí para vê-lo.

UMHA NAÇOM, UMHA SELECÇOM!

Celta, 1-Salamanca, 0.

O Celta remata o ano a un punto da segunda praza grazas á vitoria conseguida onte ante o Salamanca, outro dos equipos que ocupan a parte alta da clasificación. Foi un triunfo moi traballado e sufrido, en boa parte polos caprichos arbitrais pero tamén polas ocasións erradas polos nosos; porén, o resultado final é unha boa inxección de moral para despedir o ano e afrontar o vindeiro partido, importantísimo, no campo do Rayo Vallecano.

Comandado por un Álex López impresionante, ao que axudaron á perfección López Garai e un Bustos que se atopa nunha gran forma, o Celta varreu do campo ao Salamanca nos primeiros 45 minutos. O balón era propiedade absoluta dos locais e sucedíanse as chegadas á área de Biel Rivas, pero os nosos xogadores semellaban ter desviado o punto de mira ata que, perto do descanso, Trashorras puido traducir o dominio nunha xusta aínda que curta avantaxe.

Tras o paso polos vestiarios non semellaban mudar as tornas, porque nos primeiros segundos David Rodríguez volveu fallar outra clara ocasión, pero aí apareceu o vello coñecido Piñeiro Crespo (o mesmo que o ano pasado falseara a acta de xeito que Català recibira unha sanción de 4 partidos por uns feitos nos que non participara) e expulsou a Murillo porque lle deu a gaña. Daquela o Salamanca meteu arriba toda a súa artillería e o Celta tivo que apostar por unha defensa numantina e de circunstancias, con Jonathan Vila de lateral dereito e Sergio Ortega e Català de centrais. Os minutos pasaban moi de vagar e mesmo houbo algunha opción de resolver o partido ata que a ridícula expulsión do salmantino Yuste equilibrou as forzas e nos permitiu chegar ao remate do partido sen tantos apertos.

Unha vez máis hai que lamentar o vergoñento espectáculo dun membro do cadro arbitral. Desde o minuto 1 tivemos moi claro que Piñeiro Crespo viña a Balaídos con gañas de festa, porque resulta difícil explicar o porqué do cartón que lle amosou (semella que a petición dos visitantes) a Murillo nada máis comezar o encontro. Hai quen fala de que o árbitro asturiano compensou os seus erros pero isto é radicalmente falso, xa que no minuto 15 do primeiro tempo lle perdoou un cartón vermello moi claro a Mario Rosas por unha dura entrada a Álex López. Despois, no 48, expulsou a Murillo de forma caprichosa e delirante por unha segunda amarela nunha man totalmente involuntaria. É certo que a postreira expulsión de Yuste tampouco ten xustificación, pero daquela o Celta xa levaba 34 minutos cun home menos por culpa da incompetencia deste personaxe: hai unha gran diferenza, non hai?

Girona, 1-Celta, 1.

O Celta aséntase na zona de play-off logo de conseguir un empate no difícil campo de Montilivi, nun partido onde o 1-1 reflicte perfectamente o que aconteceu sobre o terreo de xogo. Se ben antes do descanso os celestes foron superiores, controlaron o partido e se adiantaron cun gol de Català, despois de que o Girona conseguise o empate o dominio pasou ás súas mans e, se ben non crearon demasiadas ocasións, hai que considerar como merecido o marcador final.

O que resulta moi sorprendente é como interpretan algúns a actual situación do Celta. Sinceiramente, non sei quen cremos que somos nin se pensabamos en subir a primeira sen suar, pero é lamentable que estando nunha terceira praza na que non moitos confiarían hai tres meses, se adopten discursos catastrofistas que consideran ridículo empatar en Girona. Ver para crer o de parte do celtismo.

Á bancada de Montilivi acudiu un bo número de celtistas, coa lóxica predominancia dos membros da Penya Blau Cel, pero tamén doutros chegados desde lonxe como os de Esmorga Zeleste, que non faltamos un ano máis na cita de Girona. Entre todos tentamos de axudar cos nosos azos a que o Celta conseguise a Vitoria; este ano non puido ser pero polo menos voltamos cun meritorio empate.

Celta, 2-Las Palmas, 0.

O Celta aséntase nos postos altos grazas á vitoria conseguida esta mañá fronte ao Las Palmas, equipo que chegaba con sona de practicar un bo fútbol e de ser un dos candidatos ao ascenso. Baixo a choiva que caía sobre Balaídos, os celestes foron superiores despois dun comezo de partido con bastantes imprecisións. Tivo que ser un gol en propia porta de Aythami no minuto 15 o que servise de aguillón aos rapaces de Paco Herrera para que pasasen a dominar claramente o xogo, creando bastantes ocasións que non se materializaron en gol.

No segundo tempo, o Celta apostou por nadar e gardar a roupa, o Las Palmas tiña máis tempo o balón pero apenas chegou con gran perigo e os locais buscaban algún rápido contragolpe que sentenciara o partido, xa que a multitude de córners que lanzaron non foron nunca unha ameaza para o porteiro canario. A entrada de Dani Abalo, Joan Tomàs e Iago Aspas e uns espléndidos últimos minutos dun Bustos que ata entón tivera menos protagonismo que habitualmente (no medio do campo destacara Álex López ata que Herrera o substituíu) foi fundamental para mudar a tendencia, recuperar a iniciativa e sentenciar o resultado grazas a un novo gol de Joan Tomàs, que aproveita como ninguén os minutos cos que conta.

O horario do partido, o mal tempo, pero especialmente a data (dous feriados nos próximos días) fixeron que a asistencia a Balaídos fose escasa, con 8.218 afeccionados que, ademáis, estiveron moi fríos durante a meirande parte do encontro agás perto do final. Neste sentido, seguimos a ter un punto negro, xa que o equipo está a merecer este ano un maior apoio do que lle estamos a brindar os celtistas.

Por último, celebrar que a actuación arbitral non nos supuxese erros tan graves como nas xornadas anteriores. O andaluz Pérez Montero é un vello coñecido e fixo unha mala arbitraxe (así como os seus cegatos asistentes), pero por sorte non houbo xogadas polémicas en ningunha das dúas áreas. De todos os xeitos, segue sen haber rastro da presunta indignación da afección coas actuacións dos do asubío, xa que seguimos sin presionalos absolutamente nada a pesar do moito que nos levan perxudicado.

Ponferradina, 0-Celta, 0.

Por primeira vez no que vai de temporada, o Celta rematou un partido sen conseguir ningún gol, pero a cambio deu mantido a propia porta a cero e conseguiu un punto que, unido ao tropezo do Rayo Vallecano, nos deixa un punto máis perto do segundo posto.

O equipo foi de menos a máis e nos primeiros 20 minutos foi superado por unha Ponferradina moi loitadora e vertical, que soubo anular ao noso medio do campo sen ter reparos en abusar das faltas. Co paso dos minutos, o partido foise igualando e David Rodríguez tivo unha espléndida ocasión que non soubo definir só ante o meta local. Nos segundos 45 minutos os vigueses dominaron máis o xogo e tiveron varias chegadas moi claras. Neste sentido cómpre destacar a mala puntería de David Rodríguez, que errou as súas catro boas oportunidades, pero tamén a gran actuación do porteiro Mackay, cuxa mellor intervención foi despexando un cabezazo de Català que se colaba pegado ao pau. Isto lle serviu ao meta coruñés para crecerse e desafiar á afección celeste que o increpaba, pero sobre todo para salvar un punto para o seu equipo.

Como é habitual en cada partido, o árbitro tivo algunha intervención decisiva no resultado final. Ademáis de ser permisivo coa reiteración de faltas dos xogadores da Ponferrada, no segundo tempo non quixo saber nada dun derrubo na área a Trashorras. Será que o reglamento prohibe os penaltys a favor do Celta? Desde logo, o desta temporada está a ser un auténtico escándalo e non sei que ten que pasar para que se tome algún tipo de medidas.

O mellor da xornada foi a boa resposta do celtismo, que asistiu nun número aproximado de 700 persoas á capital do Bierzo. É certo que Ponferrada é un desprazamento moi cómodo (o máis curto que temos este ano) pero o horario televisivo non acompañaba nin facía presaxiar nin siquera esa asistencia. Por este motivo,  algunhas peñas suspenderon as viaxes previstas, pero outras (entre elas Esmorga Zeleste) non quixeron perder a ocasión de animar ao Celta e acudiron en bo número, destacando as amplas representacións de Carcamáns e, sobre todo, de Celtarras.

Celta, 3-Albacete, 1.

O Celta regresou á senda das vitorias derrotando por 3-1 ao Albacete nun partido no que non mereceu pasar os apuros que sufriu. De non mediar o penoso árbitro e se se tivesen concretado as ocasións creadas, os vigueses terían conseguido unha goleada incontestable.

O comezo do partido foi frenético e David Rodríguez, aos dous minutos, fixo un golazo que lle serviu para romper coa súa mala xeira de cara á porta. O partido foi un monólogo durante toda a primeira metade, o Albacete non pasaba do medio do campo e as ocasións se sucedían na meta visitante ata que apareceu o esperpéntico árbitro, un debutante na categoría, inventando un penalty nun forcexeo de De Lucas e De Lerma no que, de existir algo, habería falta do dianteiro.

Despois do descanso o dominio do Celta se mantivo, se ben non tan claro como antes, pero tivo que ser tras a expulsión do visitante De Lerma cando virían os goles de Joan Tomàs e Trashorras aproveitando dúas boas entradas pola banda dereita. Fechouse así unha xusta pero curta vitoria que nos permite manter a terceira praza, agora algo máis perto do líder Betis.

A pesar do 3-1, segue a ser alarmante ver como nos perxudican as arbitraxes semana tras semana. O de hoxe sinalou un penalty inexistente na nosa contra e expulsou xustamente a De Lerma, pero varias das súas decisións rozaron o absurdo, como cando amoestou a David Rodríguez logo de ter recibido un manotazo na cara. Aínda hai quen segue a defender o indefendible e a falar de que os erros se compensan, pero o que é innegable é que este ano estamos a sufrir, senón unha persecución, un cúmulo de erros dos que custa moito crer que poidan ser casuais. Só hai que facer números e lembrar os partidos ante Barcelona B, Villarreal B, Granada e Betis (nos que as erróneas decisións arbitrais nos custaron puntos) e engadir o acontecido hoxe ou en Valladolid, Tenerife e Huesca.

Valladolid, 3-Celta, 2.

Despois do visto nos primeiros 55 minutos, é moi difícil comprender como o Celta puido ter perdido este encontro. Un erro defensivo e as expulsións dos nosos dous laterais foron chaves para que o Valladolid se atopase con tres puntos nos que nin eles propios acreditaban.

O partido púxose de costas ao pouco de comezar, xa que un erro de marca de Roberto Lago foi aproveitado por Nauzet para enganchar un gran disparo que puxo o 1-0 no marcador. A pesar disto, o Celta impuxo o seu mellor xogo e foi un vendaval en todo o primeiro tempo, conseguindo remontar grazas a senllos goles de Trashorras e De Lucas, facilitados, iso si, polo porteiro local. A avantaxe mereceu ser maior e o Valladolid tivo que recorrer a contínuas faltas, para o que contaron coa anuencia arbitral.

Na reanudación, a tónica mantívose durante 10 minutos, pero repentinamente o Celta desapareceu do campo, Bustos e López Garai se desactivaron completamente e o Valladolid se foi botando arriba ata que acadaron o empate aproveitando un erro defensivo de Català. Trashorras empezou a dar mostras de cansazo e xa non estivo tan atinado como na primeira metade, onde fixera unha auténtica exhibición.

Desde o gol de Javi Guerra, a tónica do partido pasou a ser a igualdade e ningún equipo estaba a ser mellor ca o rival, pero entón apareceu unha vez máis Miranda Torres, que expulsou a Roberto Lago por dobre cartón nunha entrada que nin siquera pareceu falta. Unha vez máis volvemos saír gravemente perxudicados do noxento criterio arbitral que abre a man ás patadas dun equipo mentres sanciona ao que menos faltas comete. Pero o show arbitral non se detivo aí, senón que pouco despois non pitou nada nun manotazo dun xogador local a Joan Tomàs e a xogada rematou nunca tangana que se saldou coas esaxeradas expulsións de Hugo Mallo e Pedro López. Iso acabou de condear ao Celta, que sen laterais resistiu como puido ata o minuto 94, no que Jorge Alonso batiu a Falcón e nos deixou sen o premio menor do empate.

Na miña opinión o Celta mereceu gañar este partido, xa que foi moito mellor durante 55 minutos mentres que os locais só nos superaron en 15. Ademáis, os celestes volveron ser agraviados por unha actuación arbitral partidista, nada descoñecido esta temporada nin tampouco con este árbitro, ao que xa coñeciamos de varias fazañas anteriores como nun famoso Cádiz-Celta. Non entendo que algúns exculpen ao colexiado cando as súas decisións condicionaron claramente o desenlace do partido nin moito menos que se carguen as culpas en Joan Tomàs, que esaxerou un manotazo, pero ao fin e ao cabo esa xogada debería ter rematado con falta a prol do Celta e cartón para o xogador local. En fin, que o cachondeo continúa pero nós preferimos facer como se nada e ir de preuntamente ecuánimes mentres continúa a cadea de “equivocacións” (sempre no mesmo sentido) e a sangría de puntos.

Unha nota positiva da fin de semana foi a boa presenza de afeccionados celtistas na bancada do Novo José Zorrilla (entre eles unha boa representación de Esmorga Zeleste), que animaron constantemente aos nosos, moito máis que a afección local, e se protestaron enerxicamente moitas das decisións arbitrais. O malo é que a indignación de moitos rematou ao saír do campo e o vindeiro domingo xa teremos esquecido todo o que nos está a perxudicar esta xente.

Celta 1-Betis, 1.

Cada vez que o Betis visita o campo de Balaídos, o desenlace do partido é bastante previsible: marrullerías, perdas de tempo, provocacións e, xeralmente, malas arbitraxes. O encontro de onte non foi unha excepción á regra e todo ese cóctel nos custou dous puntos que merecemos ter gañado, xa que o Celta fixo un gran partido, dominou ao que pasa por ser o mellor equipo da categoría e só a mala puntería e os "erros" arbitrais nos privaron de conseguir o obxectivo.

Desde o primeiro minuto os nosos saíron lanzados cara á porta de Goitia, apoiados nunha fenomenal capacidade de loita e na coñecida verticalidade que están a amosar este ano. O Betis tivo que recorrer ao que soe facer, parar o xogo e provocar; de feito, ata catro xogadores fixeron uso das angarellas para saíren do campo mentres outros como o paiaso do ex-céltico Iriney botaron man de todo o repertorio das malas artes que tan ben dominan para seguiren a demostrar que son un equipo rastreiro e noxento como ningún. O malo é que tanto perdoar e tanto esforzo físico acabou por custarnos que o Betis acadase o empate nunha das súas escasas chegadas e que quedásemos sen moita capacidade de resposta.

Para este partido, o Comité de Árbitros designou a Ceballos Silva, un vello coñecido que xa nos perxudicara gravisimamente en varias ocasións (dúas veces en Soria, unha en Salamanca e, sobre todo, unha en Anoeta que todos lembramos). O estremeño volveu demostrar onte que, ademáis dun absoluto inútil, é un provocador, como quedou claro co paripé de pasear por todo o campo un obxecto que se lanzou desde a bancada (non lle chegaba con reflectilo na acta ou é que prefería soliviantar aínda máis ao público?). Mediado o primeiro tempo non lle deu a gaña de sinalar dous clarísimos penaltys por mans de senllos defensas béticos (se non as viu, foi o único de todo o campo) pero ademáis foi o perfecto cómplice nas perdas de tempo dos visitantes e descontou só 4 minutos. Ridículo.

O máis triste de todo é que hai quen prefire argumentar que o noso gol chega precedido dunhas mans de Hugo Mallo, pero é que mesmo así, fomos clara e gravemente perxudicados ao longo de todo o partido. Parece que a algúns lles vai o de ser máis papistas có papa e dar unha imaxe de presunta lucidez e ecuanimidade que a outros nos resulta polo menos sorprendente. Esquecendo as palabras "conspiración" ou "persecución", a cuestión é tan simple como facer un balance dos "erros" arbitrais nas últimas tres temporadas, que non nos levan suposto a perda de 2, 3 nin siquera 10 puntos (pola contra, foron moitos máis). Aí estan as imaxes: é ou non como para estarmos alarmados ou sentírmonos estafados?

Volvendo á parte positiva da xornada, hai que destacar o gran partido dun Celta que recuperou a súa mellor versión, pero tamén coa boa asistencia de público ao estadio, no que case se acadaron as 16.000 persoas. Esperemos que non fose só flor dun día e que os celtistas que abandoaron ao equipo vaian volvendo ás bancadas.

Ratzinger, eu non te espero!

R.Huelva, 1-Celta, 1.

O Celta saiu bastante airoso do que ata agora é o seu pior partido da temporada, colleitando un empate que ten un bo sabor para o que se viu sobre o campo. Os de Paco Herrera saíron co mesmo once que na xornada pasada agás a entrada obrigada de Yoel por lesión de Falcón, e o caso é que o equipo reincidiu en erros que xa amosara hai sete días, fundamentalmente centrados na liña de creación onde Álex López, Bustos e López Garai fixeron un mal partido e Trashorras volveu optar por desaparecer do campo.

Con este panorama, o Huelva, sen facer nada do outro mundo, puido conseguir o seu primeiro triunfo do ano porque puxo máis interese e creou máis perigo que os nosos, pero non o fixo porque aínda teñen máis limitacións que nós. Os locais non tiveron reparos en parar con contínuas faltas aos xogadores vigueses, para o cal contaron co visto bo de Pino Zamorano, que non castigou a reiteración. Mediado o segundo tempo, Michu conectou un remate de cabeza que supuxo o empate e parecía que iso podía supór o punto de inflexión cara a unha mellora do xogo, pero o Celta nunca conseguiu impór o seu xogo e mesmo ao final houbo que dar por bo o empate despois de que a un dos xuíces de liña lle entrase un ataque de protagonismo e decidise que Roberto Lago debía ver o segundo cartón.

Así pois, obtívose un punto que supón a novena xornada consecutiva sen perder e a confirmación do Celta na zona alta da táboa. É certo que o partido dos nosos foi malo, pero non ten sentido retomar o catastrofismo como están a facer algúns celtistas: pensabamos que iamos ascender sen nos despeinar? Acaso non é o Huelva un dos equipos dos que todo o mundo falaba como aspirantes ao ascenso (algún mesmo o puña de modelo)? Tampouco lle vexo moito sentido á teoría de que o Celta sen Quique De Lucas baixa moitos enteiros; claro que se nota a baixa do catalán, pero por que non se dixo nada disto cando fixemos unha gran segunda parte en Vila-Real sen que el estivese no campo?

O vindeiro domingo recibiremos en Balaídos ao Betis, probablemente o mellor equipo da categoría. A importancia dos puntos e as contas pendentes que temos desde hai anos cos andaluces son motivos suficientes para que o celtismo se deixe de predicións apocalípticas e acuda ao campo para animar con gañas aos nosos. Unha vitoria podería ser a confirmación do Celta como aspirante ao ascenso, pero un mal resultado tampouco sería un descalabro porque aínda queda moitísima liga.

Comunicado de Celtarras

Reproducimos neste blog o comunicado que publicou Celtarras en celtarrismo.blogspot.com:

Pasados xa uns días dende o Celta-Granada, todavía estamos abraiados coa actuación deses que se denominan Cuerpos y Fuerzas de Seguridad del Estado antes, durante e despois do mesmo, no que montaron un espectáculo moi propio neles, xa dende o seu paso por diante da zona frecuentada por nós antes dos encontros dando golpes contra a chapa do seu furgón dende o interior déste, ata o posterior despregue de efectivos que se situaron na porta de acceso e no interior mesmo de Preferencia Lateral.

Xustificando a súa acción nunha suposta agresión a un compañeiro seu no entrontro Celta B-Coruña B, interceptaron a varios compañeiros para identificalos (algúns deles xa se atopaban no interior da bancada) e denuncialos por un feito no que NINGÚN participou. Foi un ataque inxustificado contra mozos celtistas aos que elixiron a dedo (así o afirmou algún axente entre sorrisos) para pagar por esa suposta agresión na que dan por feito que foi levada a cabo por xente de Celtarras, eses aos que non é aplicable o de que un é inocente ata que non se demostre o contrario, e se hai algo que evidentemente non poderán facer nesta ocasión, é demostralo, porque sinxelamente, e repetímolo unha vez máis, non participaron en nada do que se lles acusa.

Ante estes lamentables acontecementos, non queda outra que estar máis unidos que nunca, axudar ao máximo a esta xente, e agardar que se faga xustiza e vencer un novo ataque dos que pensaban que Celtarras estaba medio morto e agora non toleran que volva a estar tan vivo como facía anos que non o estaba.

Celta, 1-Granada, 1.

Rematou a boa xeira de triunfos en Balaídos, aínda que non a que leva o Celta de 8 partidos invicto. O filial da Udinese soubo contrarrestar ben as bazas nas que os vigueses están a basear o seu gran inicio de temporada e levaron o partido a onde lles conviña, a un xogo lento no que se necesitaba mover moito o balón para crear opcións de perigo.

O Celta tivo máis posesión do balón e chegou máis veces a área rival, pero apenas creou opcións claras de gol, apartado no que só foi lixeiramente superior ao Granada. Non se pode dicir que, por xogo, o resultado sexa inxusto, se ben unha arroutada final dos vigueses a piques estivo de deixar os tres puntos na casa mentres os andaluces -un equipo bastante mellor que a media da categoría- recurriron neses intres finais ao xogo duro e a perdas de tempo.

Paco Herrera deulle a titularidade a Iago Aspas despois do bo rendemento ofrecido en Vila-Real e o moañés respondeu facendo outro gol de bandeira. Tamén volveu ao once inicial Trashorras, pero as suas prestacións non tiveron nada que ver coas da semana pasada, xa que freou demasiado o xogo e por momentos foi un lastre no xogo colectivo vigués. Tampouco López Garai e Álex López tiveron o seu mellor día e non se deron importo ao medio do campo rival.

A pesar de que non fose o noso mellor partido, hai que lamentar unha vez máis que un erro arbitral nos custou dous puntos, xa que o gol do equipo branco e vermello chegou logo de que o dianteiro que deu o último pase se atopase en fóra de xogo. Haberá quen diga que a posición ilegal o era por pouca distancia e é certo, pero se o dianteiro está máis adiantado que o defensa é fóra de xogo e punto, así que dous puntos máis que engadir ao balance dos árbitros na nosa contra. Se é verdade o que din algúns (empeñados en discutir o indiscutible e en botar balóns fora en vez de poñer o berro no ceo ante os reiterados atropelos que sufrimos) de que ao final da temporada os erros a prol e en contra quedan compensados, moito nos van ter que axudar nas próximas semanas para deixar equilibrado o balance, que ata agora temos en -7 puntos (3 do Barcelona B, 2 do Villarreal B e 2 do Granada).

A asistencia de público ao estadio volveu superar os 10.000 afeccionados, pero non se chegou á cifra do partido co Alcorcón. O celtismo volveu estar bastante frío e só lle deu bos azos ao equipo nos últimos 10 minutos. Tampouco se protestaron apenas as decisións de Jaime Latre, demostrando unha vez máis que para moitos, a indignación e os propósitos só quedan en páxinas de Internet.

Villarreal B, 2-Celta, 2.

A pesar de que o Celta continúa a súa boa xeira de resultados e segue a ofrecer moi boas sensacións, o sábado en Vila-Real non puido acadar a que sería a sétima vitoria consecutiva porque o árbitro sinalou a falta dun minuto para o remate do partido un inexistente penalti que deu lugar ao empate final.

A baixa de última hora de De Lucas serviu para que Paco Herrera confiase en Papadopoulos. Durante a primeira parte o xogo do Celta careceu da fluidez doutros días, malia que dominou a posesión do balón. Aínda que o Villarreal B case non creou perigo, un erro de marcaxe de Català foi aproveitado polo vigués anticeltista Falque para darlle ventaxa aos amarelos. Na segunda parte acentuouse o dominio vigués, especialmente tras as entradas de Trashorras, Iago Aspas e Michu e, con dous preciosos goles de Iago Aspas (de espuela) e Hugo Mallo conseguiuse remontar o partido. Cando os puntos parecían tomar o camiño de Vigo, unha estrana saída de Falcón deu cos ósos dun dianteiro local no chan; ante a sorpresa xeral, Gil Manzano(desapercibido ata entón) pitou penalti. Para moitos celtistas, entre os que me inclúo, non existe falta do noso porteiro, que sae a chapar o balón mentres que o dianteiro ignora a traxectoria do mesmo e busca o choque. O caso é que esta decisión facilitou que perdésemos dous puntos, se ben hai que valorar moi positivamente tanto o visto sobre o campo como o punto conseguido, que nos permite manternos no alto da táboa empatados co Rayo Vallecano e cun Betis que foi escandalosamente axudado polo árbitro do seu partido ante o Girona.

A polémica decisión arbitral está a servir para que moitos afeccionados amosen a súa indignación, o cal non é para menos se engadimos esta arbitraxe ás que sufrimos contra Barcelona B (dous penaltis non sinalados a prol do Celta), Tenerife (penalti de Roberto Lago), Huesca (penalti de Trashorras) e na copa en Alcorcón. Hai quen di que non se pode falar de mala fe nin de conspiracións e que os erros un día perxudican e outro favorecen, pero nas tres últimas temporadas cantos puntos nos levan custado os “erros” arbitrais? É tan sinxelo como revisar as imaxes dos partidos destes anos e facer un balance: o resultado é auténticamente escandaloso e cómpre acabar dunha vez con esta sangría.

A fin de semana rematou da mellor maneira para o celtismo coa vitoria do equipo filial ante o Coruña B cun gol de Carlos David perto do remate. Os coruñeses e a RTVG lamentan a súa mala sorte e culpan á actuación arbitral da derrota mencionando só unha decisión que os perxudicou (esquecendo nas que saíron beneficiados), pero os puntos foron para o único equipo que buscou a vitoria e que creou todas as ocasións de gol. A boa noticia foi a extraordinaria entrada que presentou o campo de Barreiro (por fin), con máis de 2000 persoas; agora trátase de que todos os que foron e non son habituais nos partidos do Celta B, volvan dentro de 15 días, porque os rapaces precisan do noso apoio sempre, non só cando hai partidos morbosos. O liderato que ostentan ben o merece.

O Celta B, un líder con pouco apoio

O comezo de temporada está a ser espectacular para os equipos máis sobranceiros do Real Club Celta. Se os maiores encabezan a clasificación da Segunda División igualados co Rayo Vallecano, o filial leva dúas semanas ocupando o liderato do grupo 1 da Segunda B e os xuvenís da División de Honra fan o propio na súa categoría. Unha boa noticia para un celtismo que parece recuperar a ilusión despois de 4 temporadas malas, se ben a deserción de parte da afección xa viña de máis atrás.

A traxectoria do Celta B nas últimas temporadas ten moito mérito. Despois do seu primeiro ascenso á Segunda División B conseguido en 1992 en Zamora (daquela como Celta Turista), o filial está a cumprir actualmente o 13º ano na categoría, 10 delas de xeito ininterrumpido. Por Vigo teñen pasado varios adestradores e o equipo sufre constantes cambios na súa plantilla porque -a diferenza doutros filiais- soe apostar por rapaces de ata 23 anos. Nesta última xeira, só unha vez correu risco importante de descenso, nunha ocasión chegou a disputar a fase de ascenso a Segunda A e a meirande parte dos anos rematou nos postos mornos da táboa, chegando a practicar un moi bo fútbol en bastantes xornadas.

Esta temporada non foi unha excepción á tónica habitual, xa que chegaron ao clube 8 novos xogadores (Sergio Rodríguez, Gaffoor, Víctor Fernández, Édgar, Eder, Permuy, Ikechi Anya e Pazó) máis varios rapaces que definitivamente subiron ao equipo (Jota, Manu Táboas, Benja). A pesar desta renovación, o equipo -que non practicou un gran xogo en varios dos partidos que lle puiden ver- se empoleirou ao primeiro posto e mañá domingo terá ocasión de defendelo na casa ante o Coruña B.

Pero dentro desta festa hai un feito moi decepcionante. Desde Esmorga Zeleste xa escribimos en varias ocasións sobre o pouco apoio que o celtismo lle presta ao Celta B, que actualmente é o terceiro mellor filial do fútbol estatal. É moi probable que mañá acudan ao campo de Barreiro moitos afeccionados atraídos polo liderato e polo morbo de que o rival sexa o Coruña B; facilmente se encherá o campo e todos marcharán coa idea de que o filial interesa, pero moi poucos voltarán ao próximo partido. Os que imos habitualmente ao recinto de Lavadores sabemos que as asistencias de público son ridículas para un equipo deste nível, pois dificilmente se superan os 500 espectadores.

Facemos un chamamento ao celtismo para que apoie tamén aos que cecais sexan parte do futuro do noso equipo porque tamén son Celta e o están a merecer de sobra. Se somos 13.000 abonados e podemos entrar de balde nos partidos da canteira, é moi triste que a bancada de Barreiro (na que collen só unhas 1.000 persoas) só se encha cando vén o Coruña B ou o Pontevedra. E o resto do ano que? Porque para falar do bos que son algúns xogadores sobran teóricos, aínda que en realidade nunca ou case nunca os teñan visto xogar.

Celta, 3-Alcorcón. 0.

O Celta ratificou a súa gran traxectoria cunha goleada incontestable nun partido no que mandou de principio a fin e no que mereceu unha avantaxe maior. Con esta vitoria (a sexta consecutiva), os celestes sitúanse no primeiro posto da táboa, algo que non acontecía desde hai máis de cinco anos.

Temíase a visita do Alcorcón, un equipo recén ascendido que está a sacar moita guerra e xa leva 11 puntos, pero os madrileños foron un xoguete en mans do Celta por moito que a web do clube visitante cuestione e lle quite méritos a vitoria do Celta con toda clase de excusas; isto demostra a pouca idea que teñen algúns de fútbol porque, obviamente, nin fan mención ao xogo duro dos seus.

Os celestes foron onte un equipo moi equilibrado: a defensa estivo moi segura, destacando o traballo dos laterais, amos e señores das súas respectivas bandas e incorporándose con moito perigo ao ataque (Roberto culminou a súa actuación cun gran gol). Na media, Álex López segue a medrar como xogador, facendo un equipo perfecto con Bustos e López Garai, que mellorou anteriores actuacións. E arriba, ás boas prestacións de David Rodríguez e De Lucas -habituais no que levamos de temporada- haille que engadir o extraordinario partido feito por Joan Tomàs, substituto do sancionado Trashorras, que marcou un gol e deu os pases dos outros dous, ademáis de volver tola á defensa visitante.

A afección acudiu en maior número ao campo e disfrutou co xogo do equipo, pero temos que conseguir superar eses case 11.000 asistentes. Ogallá en Vila-Real se poida manter a boa xeira e o vindeiro partido en Balaídos (ante o Granada) sexa unha festa.

Huesca, 1-Celta, 2.

A boa xeira de resultados do Celta continúa e xa son cinco as vitorias consecutivas, o que serve para que o equipo se afiance na zona alta da clasificación. O de onte non foi o mellor partido dos nosos, pero si serviu para comprobar que o equipo é quen de se sobrepór ás incidencias en contra grazas, unha vez máis, á súa verticalidade e capacidade de sufrimento.

Tras unha primeira parte onde dominou o Huesca e os celestes case non crearon perigo, o gol de De Lucas abriu a lata e serviu para que o Celta se botase arriba e tivese varias oportunidades para resolver o partido. Pero entón apareceu outro incapaz do gremio arbitral (a este non o coñeciamos porque é un recén ascendido, pero ogallá non o volvamos ver diante) que convertiu en penalty a prol do Huesca unha xogada que en principio sancionara con falta do atacante e amoestación por tirarse. Ademáis, o cambio sobre a marcha do colexiado navarro supuxo a expulsión de Trashorras e tres cartóns para xogadores célticos. Se esta semana se sabía que o Celta era o máis deportivo da categoría polo número de amoestacións recibidas, tivo que aparecer este individuo para amosarlle oito cartóns amarelos a un equipo que non deu patadas. Ver para crer.

Por sorte, cando pior pintaban as cousas e o empate semellaba un mal menor, apareceu David Rodríguez para recibir un pase de Joan Tomàs e encarar como unha frecha a área aragonesa e bater a Cabrero. Un gol que nos deu tres puntos moi valiosos e que nos reafirma na boa liña que ogallá manteñamos o vindeiro sábado en Balaídos ante o equipo dos privilexios, o Alcorcón. O celtismo ten que estar co equipo porque, polo visto ata agora, merecen de sobra o noso apoio.

Celta, 1-G.Tarragona, 0.

O Celta xa ocupa a terceira praza da clasificación (igualado co segundo) logo de conseguir a cuarta vitoria consecutiva, esta vez dobregando ao Gimnàstic de Tarragona grazas a un solitario gol de Quique De Lucas. A afección saíu de Balaídos moi satisfeita e xa parecen esquecidas as primeiras derrotas da temporada.

Igual que nos anteriores partidos, os celestes conseguiron adiantarse no marcador bastante cedo, pero esta vez souberon dominar o partido ata o descanso e logo aguantar os ataques dos cataláns cando estes se foron a polo empate. En conxunto o Celta foi superior e creou máis ocasións de gol e mesmo perto do final puido aumentar a ventaxa cando Iago Aspas estrelou no longueiro un remate de cabeza. Hai que destacar a verticalidade que está a ter este equipo, que busca a portería rival á mínima oportunidade, e nisto están a destacar Álex López -xa totalmente asentado no once-, De Lucas -líder, rendendo aínda mellor do que se esperaba del- e David Rodríguez, sempre moi loitador e incisivo.

O horario do domingo ás 5 da tarde axudou a que ao estadio asistisen moi perto de 10.000 persoas. Está claro que as vitorias do Celta son o mellor atractivo para que a afección acuda ao campo e que a xente se está a enganchar cada vez máis, pero aínda penso que deberiamos apoiar máis, asistindo en maior número e, sobre todo, animando máis constantemente.

Tenerife, 0-Celta, 2.

O Celta conseguiu onte en Santa Cruz de Tenerife a terceira vitoria consecutiva e remata a xornada nas posicións altas da táboa. Grazas a isto, en parte da afección se instalou o triunfalismo, poucos días despois de que se criticase duramente a adestrador, xogadores e directiva; volve quedar patente como viran os xuízos en función dos resultados.

O partido desta semana foi o reflexo dun equipo moi superior, que controlou o partido con certa comodidade e que parece asentarse xornada tras xornada. Enfronte estaba o Tenerife, o mesmo ao que algúns situaban como exemplo hai poucas semanas, supostamente un modelo de plantilla e adestrador que seica debería conseguir o ascenso sen suar, pero nas catro xornadas que levamos só coñece a derrota e nas Canarias xa claman contra o novo adestrador Gonzalo Arconada. Unha situación que me resulta familiar.

Trashorras (de penalty) e David Català foron os autores dos dous goles dunha vitoria que puido e debeu ser máis ampla se se tivesen aproveitado as claras ocasións da segunda parte. Neste período, porén, chegou a mellor opción do Tenerife, cun penalty escandalosamente inventado por Pérez Montero -vello coñecido nestas artes- que desaproveitou Kome.

O verdadeiramente importante é que o equipo parece terlle collido o xeito á competición, está con confianza e se van pulindo os erros de xornadas anteriores; este debe ser o camiño pero para iso os celtistas debemos dar algo máis de noso acudindo ao campo e animando aos xogadores. E, por suposto, o día que cheguen as derrotas -que chegarán- non seremos tan malos igual que agora non somos tan bos, daquela haberá que seguir a apoiar se de verdade queremos aspirar a algo nesta categoría.

Celta, 3-Córdoba, 2.

O partido desta tarde en Balaídos reflectiu os contrastes que ten o Celta e a bipolaridade de parte da nosa afección. Un gol de David Rodríguez no desconto deixounos unha vitoria coa que moitos non contaban pero que nos coloca con 6 puntos, algo que non conseguiramos nos inicios das temporadas anteriores.

O partido púxose de cara moi cedo co 1-0, obra dun David Rodríguez enrachado, pero o problema é que os celestes se confiaron demasiado e o Córdoba acabou por tirar proveito do ritmo cansino do partido e remontou no comezo da segunda metade ao aproveitar dous graves erros defensivos, especialmente no caso do segundo gol onde Falcón e Roberto a cagaron ben cagada. Foi nese momento cando Paco Herrera optou por sentar a Trashorras, que deixara varias pingas da súa calidade no primeiro tempo pero que saíra do vestiario absolutamente apático, dando entrada a Joan Tomàs. A partir de aí o partido se revolucionou, o Celta volveu dominar e así chegou o empate, obra do catalán ao rematar un bo centro de De Lucas, que sufriu unha violenta entrada que non quixo ver o árbitro. Finalmente, cando case se daba por bo o empate, o terceiro gol levou a loucura á bancada e tres puntos máis ao noso casilleiro.

O demencial horario do partido fixo que a asistencia ao campo fose de algo máis de 7000 espectadores, que non se meteron no partido ata mediada a segunda metade. Segue a faltarnos pór máis da nosa parte para lles dar azos aos nosos xogadores.

De calquer xeito, esta nova vitoria non nos pode valer para caír na euforia, xa que hai erros moi importantes que se deben solucionar, sobre todo a nível defensivo. Encaixando unha media de dous goles por partido non se poden facer contas para nada, se ben é certo que o equipo está a amosar boas ideas ofensivas acompañadas dunha boa pegada. A Segunda División é unha categoría moi complicada na que os equipos que triunfan se soen armar de atrás cara adiante e onde conta por riba de todo a regularidade. Ogallá estas dúas vitorias consecutivas lles axuden aos xogadores a adquiriren confianza; con iso e pulindo os erros que nos están a custar tantos goles poderemos aspirar a traer algo da próxima visita ao Tenerife.

Numancia, 1-Celta, 3.

Os agoiros que tanto abondan entre o celtismo non están de sorte esta semana, xa que os seus prognósticos catastrofistas non se cumpriron e o Celta conseguiu unha clara e contundente vitoria en Soria. De nada vale dicir agora que o Numancia deixa xogar ao fútbol, que os de Unzué non teñen nada, que houbo sorte, etcétera; os celestes fixeron un moi bo partido contra un dos a priori mellores equipos da categoría. E fíxoo botando por terra as teorías dalgúns intelixentes que criticaron a aliñación de Paco Herrera e con dous rapaces da canteira calándolle á boca a máis dun: Jonathan Vila (que xogou de central e estivo sempre moi seguro e ben situado, tanto mentres tivo en frente ao corpulento Vélez como cando saiu o activo Ibrahima) e Dani Abalo, que volveu tolos aos dous laterais que tiveron que marcalo, fixo un gol e deu os outros dous.

Foi moi sorprendente atoparnos aos 25 minutos de partido gañando por 0-3, había moito tempo que non viamos tal cousa. A saída fulgurante do Celta foi definitiva porque o Numancia nunca deu impresión de pórnos en apertos e só marcou no último minuto cando xa os vigueses desaproveitaran un feixe de ocasións para aumentar a goleada. Gran vitoria, pois, que debe servir como revulsivo para un equipo que nin agora é tan bo nin hai dous días era tan malo; teñamos paciencia, apoiemos aos nosos e deixémonos de catastrofismos e absurdeces como as que se len frecuentemente na prensa viguesa (cando un le algunhas crónicas, dubida se todos vemos os mesmos partidos).

Como xa vén sendo habitual desde hai uns cantos anos, os de Esmorga Zeleste estivemos en Soria, esta vez compartindo bancada e animación con máis celtistas ata un total de aproximadamente 30. O Celta deunos unha alegría e púxolle o ramo a unha gran fin de semana, que se repita este sábado ante o Córdoba.

Copa: Alcorcón, 3-Celta, 2.

Despropósitos defensivos indignos dun equipo de segunda división e atraco arbitral: un cóctel demasiado explosivo para o Celta, que dixo adeus á Copa ás primeiras de cambio ao caír derrotado en Alcorcón na prórroga.

A pesar de que o partido non se puido seguir pola televisión e ningún membro de Esmorga Zeleste viaxou ata Madrid, calquer análise ten que pasar polos tremendos erros que custaron os dous últimos goles locais nos minutos 90 (cando o partido parecía case sentenciado para o Celta), e 2 da prórroga. Erros imperdoables que custaron a eliminación e que cómpre solucionar porque xa foron noticia nos dous partidos oficiais que levamos esta temporada.

Pero se os fallos propios foron sangrantes, os alleos foron de xulgado de garda. Onte tocoulle a quenda a un canario apelidado Trujillo Suárez, que se sumou á corrente dos últimos meses que semella ter como obxectivo glorificar ao Alcorcón, equipo que se está na segunda división é en gran medida grazas a algún roubo arbitral. O elemento este inventou un penalty cómico a favor dos madrileños, perdooulle a expulsión a un xogador local por golpear a Joan Tomàs e non quixo saber nada do que aconteceu na área, onde Papadopoulos foi derrubado en dúas ocasións, polo menos unha das cales era un penalty flagrante. Non contento, expulsou a Víctor Fernández e Bustos (ambos os dous xustamente), ao segundo adestrador e ao médico do Celta. Non vos parece demasiado e todo no mesmo sentido como para acreditar en casualidades? Igual que cos erros defensivos, segundo partido oficial no que saímos gravemente perxudicados.

Polo demáis non deberiamos pór o berro no ceo por termos caído eliminados, xa que o interese desta competición é moi discutible a non ser que che toque un grande de primeira división (algo que non ía acontecer na terceira rolda) ou que chegues á final (algo absolutamente utópico). É certo que doe perder deste xeito, pero donde de verdade se xogan as fabas é na liga. Así que temos que pensar no vindeiro partido, en recuperármonos e en puntuar en Soria.

Celta, 1-Barcelona B, 2.

Comezou a nova temporada e con este xa van cinco anos nos que o Celta non consegue gañar o primeiro partido (e non cinco perdendo como di algún intelixente na prensa viguesa). Novamente foi un recén ascendido o que nos deixou coas gañas de comezar con bo pe pero sendo optimistas, neste Celta albíscanse oportunidades de mellora que nos poden servir para cumprir o obxectivo de pasar unha temporada tranquila, xa que falar de ascenso persoalmente penso que é excesivamente pretencioso e pouco realista.

Este sábado o Celta tivo ocasións de gol abondo para ter gañado o partido, pero entre a proverbial mala puntería dos nosos dianteiros e a boa actuación do porteiro do Barcelona B fixeron que só atinasemos unha vez coa rede rival. Ademáis, a mobilidade da dianteira catalana lles creou moitos problemas aos defensas celestes e os azulgranas souberon aproveitar dúas ocasións para se faceren cos puntos.

Unha das mellores novas da tarde foi o bo rendemento que ofreceu Álex López acompañando a López Garai no medio do campo, confirmando todo o bo que apuntara durante a pretemporada. O ferrolán foi do mellor do Celta xunto a un Quique De Lucas moi activo e perigoso que asumiu o leme do equipo como se espera del. Os centrais Ortega e Túñez estiveron moi inseguros e sufriron coa dianteira rival, así como os laterais Hugo Mallo e Roberto, que -tamén é certo- contaron con pouco apoio defensivo dos interiores. López Garai estivo por baixo do seu rendemento habitual e os dianteiros (Papadopoulos e David Rodríguez) loitaron moito pero volveron estar desacertados ante a meta de Miño.

Por non perder o costume, o noso vello coñecido Melero López volveunos perxudicar gravemente. Admitindo que non se pode culpar da derrota ao árbitro, por que non pensamos que podería ter pasado si este señor tivese sinalado algún dos dous penaltis que se cometeron na área visitante? No primeiro tempo houbo un claro derrubo a De Lucas e avanzada a segunda metade unhas mans dun defensa que ninguén viu ou quixo ver. Ogallá esta non volva ser a tónica da temporada e que só paguemos polos nosos erros, non polos que cometen outros e que tantos puntos nos custaron en anos anteriores.

Nova temporada...

...mesmas chorradas.

Parabéns veciños! A Champions a 50 minutos de Vigo!

Avante Braga!

Hoxe disputase no Sánchez Pizjuan o encontro de volta da última rolda previa para poder participar na Liga de campións.

Dende Esmorga queremos dar folgos aos nosos veciños para que acadan a xa tan merecida clasificación.

E canto menos cuestionable a forma de actuar da UEFA, facendo que o equipo segundo clasificado da liga portuguesa teña que xogar dúas roldas previas e sen ser cabeza de serie en ningunha delas.

Traslado do feltro de A.D.R Castelao a Galiza.