Barcelona B, 1-Celta, 1.

O Celta perdeu o segundo posto a pesar de conseguir un empate fronte ao Barcelona B, completando así un mes de xaneiro máis que notable no que se enfrontou a cinco dos que ocupan os primeiros lugares da táboa (catro deles fóra da casa), obtendo 11 puntos . Un balanzo que pode semellar escurecido polo feito de que o Rayo Vallecano só colleitase vitorias desde o 1-3 que lle endosamos na súa casa, pero que hai que valorar como excelente e que non nos apea en absoluto de seguir aspirando ao ascenso. De feito, os argumentos futbolísticos que está a ofrecer o equipo seguen intactos e, fronte a iso, é do xénero parvo pórse catastrofistas ou pesimistas. Sen dúbida, o Celta segue polo bo camiño.

O empate de onte no Mini Estadi foi curto para os méritos do Celta, que chegou con moita claridade á área local e que tivo moitas máis ocasións que o Barcelona B. Por riba, houbo que repórse ao gol madrugador de Edu Oriol, que marcou con bastante fortuna nunha das escasas chegadas dos filiais á portería de Falcón. Álex López conseguiu a igualada no segundo tempo e a partir de aí tivemos varias oportunidades para selar a remontada, pero a maioría das veces fallou o último pase e outras os remates non foron certeiros ou se atoparon cun atinado Miño.

Nos minutos de desconto tamén se produciu un feito salientable como foi o debú en partido oficial do canteirán Jota, un xogador que está a medrar partido tras partido no filial, como o poden comprobar os celtistas (poucos, por desgraza) que acoden regularmente a Barreiro. Ogallá o rapaz da Barbanza acabe por se converter en peza chave do Celta nos vindeiros anos.

Algúns tiñamos moito medo do que nos podía deparar a arbitraxe de Melero López, outra das bestas negras do Celta nos últimos anos e co que non gañara ningún dos 7 partidos que lle asubiara. Este malagueño é o mesmo que nos perxudicara gravisimamente en Cartagena a temporada pasada, entre outros logros, pero tamén foi o que arbitrou o Celta-Barcelona B da primeira volta, onde nos roubara dous penaltys. Onte non tivo apenas complicacións, o cal é de celebrar tratándose de quen se trata; queda a dúbida dunha caída de David Rodríguez na área (nas imaxes non se consegue ver con claridade se hai falta ou non), pero si que hai que lamentar que lle perdoase o segundo cartón amarelo a Ilie cando quedaba aínda media hora de partido.

Esmorga Zeleste estivo na bancada do Mini Estadi xunto con varios centos de celtistas, moitos deles que viaxaron desde Galiza. En xeral foi un bo día de fútbol, só estragado por algunha anécdota motivada polo afán de protagonismo dalgún listillo.

Cartagena, 0-Celta, 4.

O Celta acadou unha goleada en Cartagena que nin os máis optimistas imaxinarían antes de comezar o partido. O rival, un equipo deseñado para optar ao ascenso, chegaba en liña ascendente e o campo de Cartagonova se antollaba un feudo complicado de asaltar, pero os vigueses botaron por terra calquer agoiro e conseguiron un 0-4 que supón a terceira vitoria consecutiva fóra da casa, todas conseguidas en campos moi difíciles.

Ao contrario que en semanas anteriores, o Celta saiu desde o comezo disposto a asumir o mando do partido. Despois dun par de boas ocasións, David Rodríguez adiantou aos nosos no marcador xa no minuto 7, pero o equipo seguiu a apostar por presionar arriba, anular a liña de medios local e pór en moitos apuros á -hoxe- feble defensa. A partir do ecuador do primeiro tempo, o Cartagena, ferido no orgullo, veuse arriba e nese momento só as indecisións de Falcón deron sensación de fraqueza, xa que a defensa se mantivo a un gran nível. Nesta liña hai que destacar a espléndida actuación de Jonathan Vila e dun Català que se atopa ao seu mellor nível desde que chegou a Vigo, pero Hugo Mallo soubo gañarlle a pugna ao hipermotivado Botelho e, na esquerda, Víctor Fernández non notou a responsabilidade nin os meses que pasara no dique seco, completando un partido notable.

A piques de chegarse ao descanso, un zarpazo á contra serviu para que Michu anotase o segundo gol e demostrase, unha vez máis, a pouca razón que teñen os que o critican faga o que faga. A avantaxe mesmo se puido ampliar, pero tivo que ser na segunda metade cando o partido quedase totalmente sentenciado co gol de Trahorras (que hoxe estivo xenial) e logo co segundo na conta particular de Michu. Un 0-4 que había moito tempo que non disfrutabamos que non foi máis que un xusto premio ao gran partido feito por todo o equipo e que puido ser aínda máis avultado de non desperdiciar os nosos varias ocasións.

Cos resultados desta xornada, os tres equipos de cabeza amplían a sua avantaxe con respeito aos seguintes. A mágoa é que este ano o terceiro clasificado non ascende directamente e, con iso, a pugna polos dous primeiros postos é moi fechada. Agora mesmo, o Betis (que perdeu en Vila-Real) leva tres puntos máis que o Celta e mais o Rayo Vallecano, que conseguiu unha afortunada vitoria no campo do Barcelona B. Malia o apretado da táboa, a nosa situación é envexable e calquera a tería asinado hai meses ou incluso semanas. Temos por diante toda unha segunda volta, 21 partidos nos que vai ser complicado manter este altísimo nível, pero o visto ata agora nos fai ser moi optimistas xa que o equipo demostou calidade e compromiso.

Outra vez Ceballos Silva

O Celta visita este sábado o campo de Cartagonova para se enfrontar ao Cartagena, un equipo en alza no que hai moitos cartos invertidos co obxecto de conseguir un ascenso do que andou perto a temporada pasada. Para este partido o infame Comité Técnico de Árbitros designou a Ceballos Silva, un individuo cuxos méritos como colexiado se descoñecen, polo menos en base ao que temos visto en múltiples ocasións nas que o Celta o tivo que sufrir. Facendo unha breve escolma dos roubos deste señor destacan os seguintes:


   - Temporada 2010-2011: Celta, 1-Betis, 1. Culminou unha actuación descaradamente parcial -na que permitiu todo tipo de accións antideportivas e rastreiras do Betis- roubando dous clarísimos penaltys por mans da defensa andaluza. Ademáis, demostrou ser un provocador cando paseou por todo o campo (que necesidade había?) un obxecto que se lanzara desde a bancada.
   - Temporada 09-10: Numancia, 0-Celta, 0. Nun partido de claro dominio local, non sinalou un penalty por empurrón dun defensa a Joselu cando o dianteiro dezán ía rematar un centro na área.
   - Temporada 09-10: Salamanca, 1-Celta, 1. Anuloulle un gol absolutamente legal a Saúlo.
   - Temporada 08-09: Real Sociedad, 2-Celta, 2. Un dos maiores escándalos dos últimos anos: se na primeira parte (con 0-2) non quixo sinalar un penalty sobre Dani Abalo, logo expulsou a Peña nunha xogada que non fora man, nin ocasión manifesta de gol pero si fóra de xogo como lle sinalaba o seu asistente. Para culminar o despropósito, expulsou a Dani Abalo inxustamente.
   - Temporada 07-08: Numancia, 1-Celta, 2. Sinalou un penalty inexistente que, por riba, supuxo a expulsión de Matías Lequi.


Aínda que a afección celtista e mais a prensa viguesa obviaron este novo encontro que vamos ter co árbitro estremeño (poucos meses depois do partido ante o Betis), os antecedentes citados non nos fan ser nada optimistas, ao que, por riba, hai que engadir os graves erros que levamos sufrido nas últimas temporadas de mans de outros colexiados e que nos teñen costado un feixe de puntos moi importantes. Ogallá esta vez non nos teñamos que lembrar do famoso Ceballos, que pase desapercibido e que o Celta consiga os tres puntos (ou polo menos un), pero visto o visto, o medo é libre.

Celta, 1-Xerez, 1.

Un gol de Mario Bermejo no minuto 90 impediu que o Celta conseguise a cuarta vitoria consecutiva logo dun partido feo no que o Xerez tivo máis tempo o balón pero sen crear ocasións de gol e no que Trashorras estrelou dous balóns nos postes da portería visitante.

O Celta chegaba a este partido logo das vitorias en Vallecas e Elche disposto a ratificar a súa candidatura de ascenso. Contaba coas baixas de Hugo Mallo e Jonathan Vila e coa lesión de Roberto Lago, o cal complicaba moito o panorama defensivo. O número 3 vigués puido saltar ao campo, pero no segundo tempo tivo que ser substituído e aí empezaron os problemas para o equipo, xa que Herrera tivo que improvisar unha defensa de circunstancias con Dani Abalo, Sergio Ortega, Català e Víctor, aos que se lles uniu máis tarde Túñez para tentar de gañar a batalla aérea. O remedio non estaba a resultar mal, pero un balón colgado non foi ben defendido por Ortega e o Xerez empatou cando se chegaba ao minuto 90. Tamén hai que dicir que aos nosos xogadores lles segue a faltar malicia, xa que non saben contemporizar nin aguantar o paso do tempo cango van gañando pola mínima e teñen balóns parados a favor.

O máis triste, na miña opinión, é que levamos catro anos en segunda e seguimos sen entender nada. Parece que non nos chega con que o equipo estea no segundo posto, xa que lle esiximos que xogue ao máximo nível todos os partidos, loxicamente porque os rivais non contan e porque nós somos os mellores do mundo e estamos en segunda por accidente. En cada partido sempre hai lugar para pór a parir a algún xogador ou ao mesmo adestrador, porque calquer afeccionado sabe máis que el; as consignas agora parecen ser criticar a Michu faga o que faga, dicir que De Lucas é un piscineiro, que Dani Abalo non serve para xogar en segunda, etcétera. O celtismo (no seu conxunto) segue sen estar á altura e de nada serve pasar a semana a pontificar en webs ao xeito de oráculo e a escribir en foros o comprometidos que estamos e o moito que imos animar se cando arrinca o partido o ambiente é mínimo e apenas hai berros de apoio aos xogadores nin se presiona ao árbitro. Seica son as consecuencias do chamado fútbol moderno e temos que apandar con iso, pero non deixa de ser moi triste e inxusto.

O próximo sábado despedimos a primeira volta en Cartagena, un campo complicado e contra un equipo que está a 8 puntos do Celta e que aspira ao ascenso. Todo o que sexa puntuar ten que ser ben visto. Non esquezamos que se a comezos de liga nos din que imos estar a estas alturas neste posto, seguro que a moitos nos daba a risa, así que o importante é asentarse na parte alta e manter -como mal menor- a avantaxe que lle sacamos ao sétimo clasificado.

Elche, 1-Celta, 3.

O temido e temible dobre desprazamento co que o Celta daba comezo ao ano 2011 saldouse da mellor maneira posible, mellor do que os máis optimistas pensarían hai 8 días. Conseguir seis puntos nos difíciles campos de Rayo Vallecano e Elche semellaba case unha utopía, pero o equipo de Paco Herrera o conseguiu, asentándose cada vez máis no segundo posto. Malia que non se puido aumentar a avantaxe co Rayo Vallecano, terceiro clasificado, si que se abre unha importante fenda co primeiro dos postos que non levan á promoción de ascenso.

No primeiro tempo o Elche tivo a posesión do balón durante bastantes minutos, pero a diferenza do acontecido en Madrid a semana pasada, o fútbol dos locais se limitaba case a colgar balóns na área. Tiveron dúas boas ocasións que resolveu Falcón con dúas grandes paradas, pero tamén o Celta buscou a meta de Caballero, tendo as súas mellores opcións por medio de Català e Roberto. Cando esmorecía este período, unha xogada ensaiada nun lanzamento de falta serviu para que David Rodríguez anotase cunha boa vaselina o seu décimo gol da temporada e, pouco despois, Trashorras puido sentenciar o partido, pero o seu control foi largo de máis e permitiu que un defensa solventase a clara oportunidade.

A segunda metade xa foi moito máis doada para o Celta, que aumentou a avantaxe grazas a un gol do criticado Michu aproveitando un grave erro dos centrais do Elche. Posteriormente, a expulsión do piscineiro Bodipo, que unha vez máis se arrastrou por un campo de fútbol, e o gol de De Lucas disiparon calquer dúbida encol do resultado. Nin siquera un penalty evitable de Hugo Mallo, que supuxo o seu quinto cartón e a conseguinte sanción (igual que minutos despois lle sucedeu a Jonathan Vila) e permitiu que Linares acurtase diferenzas, puido dar emoción ao treito final do partido, que foi solventado sen máis problemas.

Esta dobre vitoria foi un importante pulo para o noso Celta, pero debemos ter claro que aínda faltan 23 xornadas para o remate da liga, así que non podemos pensar que temos todo feito. Os azos do celtismo seguen a ser fundamentais, seremos quen de demostralo o vindeiro sábado en Balaídos? Xa nos vai tocando!

R.Vallecano, 1-Celta, 3.

O Celta deu un golpe de autoridade traendo de Madrid os tres puntos e batindo a un rival directo, o que lle serve para acadar o segundo posto da táboa desprazando, precisamente, ao Rayo Vallecano.

O partido empezou con moi mala pinta, xa que nos primeiros 25 minutos o Rayo Vallecano foi un auténtico vendaval que soubo aproveitar os espazos que tiña polas bandas para facer subir aos laterais e crearnos moitísimo perigo. Así chegou o gol, nunha xogada trenzada, e puideron vir máis, xa que os madrileños lanzaron dous balóns que pegaron nos postes (ambos os dous en fóra de xogo, sen que o linier sinalase nada) e Falcón fixo unha gran intervención ante un remate de cabeza de Aganzo. Saír vivos desa avalancha non era malo e o Celta fíxoo; a partir do ecuador do primeiro tempo, os nosos medios conseguiron tapar as subidas dos laterais e foise gañando a batalla do medio do campo (en boa parte grazas a un impresionante Bustos), liña que non pareceu ser a máis destacada do Rayo Vallecano. O xogo equilibrouse e as ocasións empezaron a escasear, o cal, visto o visto, non era mal sinal.

Despois do descanso o partido cambiou radicalmente. O Celta saíu moi concentrado e aos 7 minutos xa remontara o partido grazas a un gol en propia meta e a outro de David Rodríguez culminando un rápido contragolpe. Ademáis, os nosos conseguiron facerse co leme do partido, Michu foi crecendo, Álex López asentouse, Trashorras comezou a aparecer e De Lucas foi un estilete pola dereita. A defensa xa deu impresión de máis seguridade e Bustos seguía coa súa exhibición. Demasiado para o Rayo Vallecano, que en ningún momento deu sensación de poder levantar o partido, menos aínda cando David Rodríguez puxo o 1-3 que nos devolve a postos de ascenso directo e que ten que supór unha boa inxección de moral para xogadores e afeccionados de cara á próxima visita a Elche.

Malia a data é á incerteza do horario ata dous días antes, na bancada do campo de Vallecas nos xuntamos -Esmorga Zeleste incluída- uns 300 celtistas. Non é mal número cando a Federación de Peñas non quixo organizar desprazamento a Madrid nin a inmensa maioría das peñas "maioritarias" desprazaron demasiada xente, pero todos os presentes animamos e gozamos coa remontada e co regreso á zona de ascenso.

O que é difícil de comprender é a que aspira parte do celtismo. Resulta que gañamos no campo do que era o segundo clasificado, onde só un equipo conseguira empatar, facémolo grazas a unha gran segunda parte, pero aquí preferimos seguir ao noso e buscamos todo tipo de explicacións para quitarlle mérito á vitoria. Que se o Rayo Vallecano nos deu un baño no primeiro tempo (certo, pero só ata o minuto 25), que se nalgún dos nosos goles houbo fóra de xogo (radicalmente falso), que se non tivemos ocasións alén dos goles (sen me esforzar xa lembro unha de Català, unha de Michu, unha de Trashorras e unha de David Rodríguez) ou que eles lanzaron dous tiros ao poste (non se di que ambos eran fóra de xogo). O de sempre: ou moito dano fai o Barcelona que todos aspiramos a arrasar os 90 minutos malia estarmos en segunda -o que algúns seguen a esquecer- ou é que temos un afán destrutivo que non hai quen entenda.