Poñamos freo aos atracos arbitrais

O cheiro a merda da liga faise cada vez máis insoportable. Por se non abondase con amaños de partidos que ninguén investiga malia sabermos que son certos, a ineptitude do gremio arbitral está a condicionar de xeito decisivo o desenvolvemento da competición e o malo é que o Celta leva sendo gravemente perxudicado nas últimas temporadas.

Cinguíndonos á actual temporada 2010-2011, se analisamos partido a partido as accións que supuxeron (ou poderían supór) alteración dos resultados, o balanzo non pode ser máis desolador. Deixando á marxe actuacións tan escandalosas como as sufridas en Tenerife, Huesca, Alcorcón ou Valladolid (xa que non houbo goles confusos nin penaltis), eis o resumo desde agosto ata hoxe:

• Celta-Barcelona B: non se pitou un claro penalty sobre De Lucas nin unha man dun defensa na área visitante: 3 puntos.
• Villarreal B-Celta: escandaloso penalty de Falcón: 2 puntos.
• Celta-Granada: gol visitante en fóra de xogo (por pouco, pero posición ilegal): 2 puntos.
• Celta-Betis: dous claros penaltis por man de defensas do Betis: 2 puntos.
• Ponferradina-Celta: penalty por derrubo a Trashorras no pico da área: 2 puntos.
• Celta-Huesca: penalty do porteiro a De Lucas: 1 punto.
• Celta-Villarreal B: gol mal anulado a David Rodríguez, penalty por man dun defensa: 3 puntos.

Botando contas resulta nin máis nin menos que o Celta podía levar 15 puntos máis a estas alturas de liga. Aínda supoñendo que non se transformasen a metade dos penaltys que non se pitaron ou que os resultados puidesen ter sido diferentes, cantos puntos máis podiamos levar de non ser por estes erros? 8? 9? Igualmente é un auténtico escándalo porque non somos un superequipo que se poida permitir saír sempre perxudicado porque marca 3 goles por partido, máis aínda cando os nosos principais rivais (Betis e Rayo Vallecano) xa levan gañado bastantes puntos grazas a intervencións arbitrais.

Pero, na miña opinión, tan graves como os "erros" dos asalariados de Sánchez Arminio é o absoluto pasotismo no que viven a este respeito todos os estamentos do Real Club Celta. Desde o clube ninguén ten narices para levantar a voz e denunciar con claridade tantos atropelos. Só algúns xogadores protestaron timidamente e Paco Herrera fixo algunhas críticas pero en ton moi correcto e case a media voz. Poderíase dicir que é unha estratexia prudente e unha postura de corrección política; discutible porque o perxuízo está a ser moito, pero levemente comprensible.

Outro cantar é o que acontece por parte da prensa viguesa, que desde hai uns anos elude falar das arbitraxes. Prudencia ou quixotismo? Eu inclínome polo segundo, porque o que están a conseguir con esta postura é que a afección non fale do tema (se non sae na prensa é que non hai noticia). Ademáis, que fan en todas as demáis cidades? Aí ata se discute o indiscutible, pero en Vigo non: aquí só falan do árbitro para mencionar presuntas xogadas polémicas ao noso favor, que, por certo, vendo as imaxes deste ano, non sei onde están.

E, por último, temos o papel da afección. Un navega pola Internet durante a semana e cre ver que existe unha gran indignación no celtismo polos atropelos arbitrais porque en blogs, foros e demáis páxinas aparecen duras críticas e propósitos de tomar medidas. Pero, ai!, chega o domingo e que pasa? Pois que en Balaídos (ou donde sexa que se produce o roubo) non protesta case ninguén mentres o inepto de turno nos saquea na nosa propia casa. E con este caldo de cultivo, loxicamente, os árbitros están moi cómodos porque saben que un erro involuntario ou voluntario non lle vai pasar factura en forma de protestas ou presión do público, xogadores, adestrador ou directivos. Que esperamos logo? É moi bonito dicir que o Celta merece estar en primeira pero realmente demostramos ser tanto como dicimos? Deixémonos de tonterías, de tanto protagonismo, chupacámaras, ciberqueixas, excusas gratuitas, opinadores baratos, sentencias dos que van de salvadores do celtismo e demáis absurdeces e defendamos o noso antes de que sexa demasiado tarde. Xa vemos o resultado que nos dá a táctica de baixar a cabeza porque ao final acabaremos laiándonos se se achega o final da liga e vemos que os puntos que non gañamos por "erros" alleos nos van deixar un ano máis en segunda. Se cadra é que temos o que merecemos.