Ponferradina, 0-Celta, 0.

Por primeira vez no que vai de temporada, o Celta rematou un partido sen conseguir ningún gol, pero a cambio deu mantido a propia porta a cero e conseguiu un punto que, unido ao tropezo do Rayo Vallecano, nos deixa un punto máis perto do segundo posto.

O equipo foi de menos a máis e nos primeiros 20 minutos foi superado por unha Ponferradina moi loitadora e vertical, que soubo anular ao noso medio do campo sen ter reparos en abusar das faltas. Co paso dos minutos, o partido foise igualando e David Rodríguez tivo unha espléndida ocasión que non soubo definir só ante o meta local. Nos segundos 45 minutos os vigueses dominaron máis o xogo e tiveron varias chegadas moi claras. Neste sentido cómpre destacar a mala puntería de David Rodríguez, que errou as súas catro boas oportunidades, pero tamén a gran actuación do porteiro Mackay, cuxa mellor intervención foi despexando un cabezazo de Català que se colaba pegado ao pau. Isto lle serviu ao meta coruñés para crecerse e desafiar á afección celeste que o increpaba, pero sobre todo para salvar un punto para o seu equipo.

Como é habitual en cada partido, o árbitro tivo algunha intervención decisiva no resultado final. Ademáis de ser permisivo coa reiteración de faltas dos xogadores da Ponferrada, no segundo tempo non quixo saber nada dun derrubo na área a Trashorras. Será que o reglamento prohibe os penaltys a favor do Celta? Desde logo, o desta temporada está a ser un auténtico escándalo e non sei que ten que pasar para que se tome algún tipo de medidas.

O mellor da xornada foi a boa resposta do celtismo, que asistiu nun número aproximado de 700 persoas á capital do Bierzo. É certo que Ponferrada é un desprazamento moi cómodo (o máis curto que temos este ano) pero o horario televisivo non acompañaba nin facía presaxiar nin siquera esa asistencia. Por este motivo,  algunhas peñas suspenderon as viaxes previstas, pero outras (entre elas Esmorga Zeleste) non quixeron perder a ocasión de animar ao Celta e acudiron en bo número, destacando as amplas representacións de Carcamáns e, sobre todo, de Celtarras.

Celta, 3-Albacete, 1.

O Celta regresou á senda das vitorias derrotando por 3-1 ao Albacete nun partido no que non mereceu pasar os apuros que sufriu. De non mediar o penoso árbitro e se se tivesen concretado as ocasións creadas, os vigueses terían conseguido unha goleada incontestable.

O comezo do partido foi frenético e David Rodríguez, aos dous minutos, fixo un golazo que lle serviu para romper coa súa mala xeira de cara á porta. O partido foi un monólogo durante toda a primeira metade, o Albacete non pasaba do medio do campo e as ocasións se sucedían na meta visitante ata que apareceu o esperpéntico árbitro, un debutante na categoría, inventando un penalty nun forcexeo de De Lucas e De Lerma no que, de existir algo, habería falta do dianteiro.

Despois do descanso o dominio do Celta se mantivo, se ben non tan claro como antes, pero tivo que ser tras a expulsión do visitante De Lerma cando virían os goles de Joan Tomàs e Trashorras aproveitando dúas boas entradas pola banda dereita. Fechouse así unha xusta pero curta vitoria que nos permite manter a terceira praza, agora algo máis perto do líder Betis.

A pesar do 3-1, segue a ser alarmante ver como nos perxudican as arbitraxes semana tras semana. O de hoxe sinalou un penalty inexistente na nosa contra e expulsou xustamente a De Lerma, pero varias das súas decisións rozaron o absurdo, como cando amoestou a David Rodríguez logo de ter recibido un manotazo na cara. Aínda hai quen segue a defender o indefendible e a falar de que os erros se compensan, pero o que é innegable é que este ano estamos a sufrir, senón unha persecución, un cúmulo de erros dos que custa moito crer que poidan ser casuais. Só hai que facer números e lembrar os partidos ante Barcelona B, Villarreal B, Granada e Betis (nos que as erróneas decisións arbitrais nos custaron puntos) e engadir o acontecido hoxe ou en Valladolid, Tenerife e Huesca.

Valladolid, 3-Celta, 2.

Despois do visto nos primeiros 55 minutos, é moi difícil comprender como o Celta puido ter perdido este encontro. Un erro defensivo e as expulsións dos nosos dous laterais foron chaves para que o Valladolid se atopase con tres puntos nos que nin eles propios acreditaban.

O partido púxose de costas ao pouco de comezar, xa que un erro de marca de Roberto Lago foi aproveitado por Nauzet para enganchar un gran disparo que puxo o 1-0 no marcador. A pesar disto, o Celta impuxo o seu mellor xogo e foi un vendaval en todo o primeiro tempo, conseguindo remontar grazas a senllos goles de Trashorras e De Lucas, facilitados, iso si, polo porteiro local. A avantaxe mereceu ser maior e o Valladolid tivo que recorrer a contínuas faltas, para o que contaron coa anuencia arbitral.

Na reanudación, a tónica mantívose durante 10 minutos, pero repentinamente o Celta desapareceu do campo, Bustos e López Garai se desactivaron completamente e o Valladolid se foi botando arriba ata que acadaron o empate aproveitando un erro defensivo de Català. Trashorras empezou a dar mostras de cansazo e xa non estivo tan atinado como na primeira metade, onde fixera unha auténtica exhibición.

Desde o gol de Javi Guerra, a tónica do partido pasou a ser a igualdade e ningún equipo estaba a ser mellor ca o rival, pero entón apareceu unha vez máis Miranda Torres, que expulsou a Roberto Lago por dobre cartón nunha entrada que nin siquera pareceu falta. Unha vez máis volvemos saír gravemente perxudicados do noxento criterio arbitral que abre a man ás patadas dun equipo mentres sanciona ao que menos faltas comete. Pero o show arbitral non se detivo aí, senón que pouco despois non pitou nada nun manotazo dun xogador local a Joan Tomàs e a xogada rematou nunca tangana que se saldou coas esaxeradas expulsións de Hugo Mallo e Pedro López. Iso acabou de condear ao Celta, que sen laterais resistiu como puido ata o minuto 94, no que Jorge Alonso batiu a Falcón e nos deixou sen o premio menor do empate.

Na miña opinión o Celta mereceu gañar este partido, xa que foi moito mellor durante 55 minutos mentres que os locais só nos superaron en 15. Ademáis, os celestes volveron ser agraviados por unha actuación arbitral partidista, nada descoñecido esta temporada nin tampouco con este árbitro, ao que xa coñeciamos de varias fazañas anteriores como nun famoso Cádiz-Celta. Non entendo que algúns exculpen ao colexiado cando as súas decisións condicionaron claramente o desenlace do partido nin moito menos que se carguen as culpas en Joan Tomàs, que esaxerou un manotazo, pero ao fin e ao cabo esa xogada debería ter rematado con falta a prol do Celta e cartón para o xogador local. En fin, que o cachondeo continúa pero nós preferimos facer como se nada e ir de preuntamente ecuánimes mentres continúa a cadea de “equivocacións” (sempre no mesmo sentido) e a sangría de puntos.

Unha nota positiva da fin de semana foi a boa presenza de afeccionados celtistas na bancada do Novo José Zorrilla (entre eles unha boa representación de Esmorga Zeleste), que animaron constantemente aos nosos, moito máis que a afección local, e se protestaron enerxicamente moitas das decisións arbitrais. O malo é que a indignación de moitos rematou ao saír do campo e o vindeiro domingo xa teremos esquecido todo o que nos está a perxudicar esta xente.

Celta 1-Betis, 1.

Cada vez que o Betis visita o campo de Balaídos, o desenlace do partido é bastante previsible: marrullerías, perdas de tempo, provocacións e, xeralmente, malas arbitraxes. O encontro de onte non foi unha excepción á regra e todo ese cóctel nos custou dous puntos que merecemos ter gañado, xa que o Celta fixo un gran partido, dominou ao que pasa por ser o mellor equipo da categoría e só a mala puntería e os "erros" arbitrais nos privaron de conseguir o obxectivo.

Desde o primeiro minuto os nosos saíron lanzados cara á porta de Goitia, apoiados nunha fenomenal capacidade de loita e na coñecida verticalidade que están a amosar este ano. O Betis tivo que recorrer ao que soe facer, parar o xogo e provocar; de feito, ata catro xogadores fixeron uso das angarellas para saíren do campo mentres outros como o paiaso do ex-céltico Iriney botaron man de todo o repertorio das malas artes que tan ben dominan para seguiren a demostrar que son un equipo rastreiro e noxento como ningún. O malo é que tanto perdoar e tanto esforzo físico acabou por custarnos que o Betis acadase o empate nunha das súas escasas chegadas e que quedásemos sen moita capacidade de resposta.

Para este partido, o Comité de Árbitros designou a Ceballos Silva, un vello coñecido que xa nos perxudicara gravisimamente en varias ocasións (dúas veces en Soria, unha en Salamanca e, sobre todo, unha en Anoeta que todos lembramos). O estremeño volveu demostrar onte que, ademáis dun absoluto inútil, é un provocador, como quedou claro co paripé de pasear por todo o campo un obxecto que se lanzou desde a bancada (non lle chegaba con reflectilo na acta ou é que prefería soliviantar aínda máis ao público?). Mediado o primeiro tempo non lle deu a gaña de sinalar dous clarísimos penaltys por mans de senllos defensas béticos (se non as viu, foi o único de todo o campo) pero ademáis foi o perfecto cómplice nas perdas de tempo dos visitantes e descontou só 4 minutos. Ridículo.

O máis triste de todo é que hai quen prefire argumentar que o noso gol chega precedido dunhas mans de Hugo Mallo, pero é que mesmo así, fomos clara e gravemente perxudicados ao longo de todo o partido. Parece que a algúns lles vai o de ser máis papistas có papa e dar unha imaxe de presunta lucidez e ecuanimidade que a outros nos resulta polo menos sorprendente. Esquecendo as palabras "conspiración" ou "persecución", a cuestión é tan simple como facer un balance dos "erros" arbitrais nas últimas tres temporadas, que non nos levan suposto a perda de 2, 3 nin siquera 10 puntos (pola contra, foron moitos máis). Aí estan as imaxes: é ou non como para estarmos alarmados ou sentírmonos estafados?

Volvendo á parte positiva da xornada, hai que destacar o gran partido dun Celta que recuperou a súa mellor versión, pero tamén coa boa asistencia de público ao estadio, no que case se acadaron as 16.000 persoas. Esperemos que non fose só flor dun día e que os celtistas que abandoaron ao equipo vaian volvendo ás bancadas.

Ratzinger, eu non te espero!