Celta, 1-G.Tarragona, 0.

O Celta xa ocupa a terceira praza da clasificación (igualado co segundo) logo de conseguir a cuarta vitoria consecutiva, esta vez dobregando ao Gimnàstic de Tarragona grazas a un solitario gol de Quique De Lucas. A afección saíu de Balaídos moi satisfeita e xa parecen esquecidas as primeiras derrotas da temporada.

Igual que nos anteriores partidos, os celestes conseguiron adiantarse no marcador bastante cedo, pero esta vez souberon dominar o partido ata o descanso e logo aguantar os ataques dos cataláns cando estes se foron a polo empate. En conxunto o Celta foi superior e creou máis ocasións de gol e mesmo perto do final puido aumentar a ventaxa cando Iago Aspas estrelou no longueiro un remate de cabeza. Hai que destacar a verticalidade que está a ter este equipo, que busca a portería rival á mínima oportunidade, e nisto están a destacar Álex López -xa totalmente asentado no once-, De Lucas -líder, rendendo aínda mellor do que se esperaba del- e David Rodríguez, sempre moi loitador e incisivo.

O horario do domingo ás 5 da tarde axudou a que ao estadio asistisen moi perto de 10.000 persoas. Está claro que as vitorias do Celta son o mellor atractivo para que a afección acuda ao campo e que a xente se está a enganchar cada vez máis, pero aínda penso que deberiamos apoiar máis, asistindo en maior número e, sobre todo, animando máis constantemente.

Tenerife, 0-Celta, 2.

O Celta conseguiu onte en Santa Cruz de Tenerife a terceira vitoria consecutiva e remata a xornada nas posicións altas da táboa. Grazas a isto, en parte da afección se instalou o triunfalismo, poucos días despois de que se criticase duramente a adestrador, xogadores e directiva; volve quedar patente como viran os xuízos en función dos resultados.

O partido desta semana foi o reflexo dun equipo moi superior, que controlou o partido con certa comodidade e que parece asentarse xornada tras xornada. Enfronte estaba o Tenerife, o mesmo ao que algúns situaban como exemplo hai poucas semanas, supostamente un modelo de plantilla e adestrador que seica debería conseguir o ascenso sen suar, pero nas catro xornadas que levamos só coñece a derrota e nas Canarias xa claman contra o novo adestrador Gonzalo Arconada. Unha situación que me resulta familiar.

Trashorras (de penalty) e David Català foron os autores dos dous goles dunha vitoria que puido e debeu ser máis ampla se se tivesen aproveitado as claras ocasións da segunda parte. Neste período, porén, chegou a mellor opción do Tenerife, cun penalty escandalosamente inventado por Pérez Montero -vello coñecido nestas artes- que desaproveitou Kome.

O verdadeiramente importante é que o equipo parece terlle collido o xeito á competición, está con confianza e se van pulindo os erros de xornadas anteriores; este debe ser o camiño pero para iso os celtistas debemos dar algo máis de noso acudindo ao campo e animando aos xogadores. E, por suposto, o día que cheguen as derrotas -que chegarán- non seremos tan malos igual que agora non somos tan bos, daquela haberá que seguir a apoiar se de verdade queremos aspirar a algo nesta categoría.

Celta, 3-Córdoba, 2.

O partido desta tarde en Balaídos reflectiu os contrastes que ten o Celta e a bipolaridade de parte da nosa afección. Un gol de David Rodríguez no desconto deixounos unha vitoria coa que moitos non contaban pero que nos coloca con 6 puntos, algo que non conseguiramos nos inicios das temporadas anteriores.

O partido púxose de cara moi cedo co 1-0, obra dun David Rodríguez enrachado, pero o problema é que os celestes se confiaron demasiado e o Córdoba acabou por tirar proveito do ritmo cansino do partido e remontou no comezo da segunda metade ao aproveitar dous graves erros defensivos, especialmente no caso do segundo gol onde Falcón e Roberto a cagaron ben cagada. Foi nese momento cando Paco Herrera optou por sentar a Trashorras, que deixara varias pingas da súa calidade no primeiro tempo pero que saíra do vestiario absolutamente apático, dando entrada a Joan Tomàs. A partir de aí o partido se revolucionou, o Celta volveu dominar e así chegou o empate, obra do catalán ao rematar un bo centro de De Lucas, que sufriu unha violenta entrada que non quixo ver o árbitro. Finalmente, cando case se daba por bo o empate, o terceiro gol levou a loucura á bancada e tres puntos máis ao noso casilleiro.

O demencial horario do partido fixo que a asistencia ao campo fose de algo máis de 7000 espectadores, que non se meteron no partido ata mediada a segunda metade. Segue a faltarnos pór máis da nosa parte para lles dar azos aos nosos xogadores.

De calquer xeito, esta nova vitoria non nos pode valer para caír na euforia, xa que hai erros moi importantes que se deben solucionar, sobre todo a nível defensivo. Encaixando unha media de dous goles por partido non se poden facer contas para nada, se ben é certo que o equipo está a amosar boas ideas ofensivas acompañadas dunha boa pegada. A Segunda División é unha categoría moi complicada na que os equipos que triunfan se soen armar de atrás cara adiante e onde conta por riba de todo a regularidade. Ogallá estas dúas vitorias consecutivas lles axuden aos xogadores a adquiriren confianza; con iso e pulindo os erros que nos están a custar tantos goles poderemos aspirar a traer algo da próxima visita ao Tenerife.

Numancia, 1-Celta, 3.

Os agoiros que tanto abondan entre o celtismo non están de sorte esta semana, xa que os seus prognósticos catastrofistas non se cumpriron e o Celta conseguiu unha clara e contundente vitoria en Soria. De nada vale dicir agora que o Numancia deixa xogar ao fútbol, que os de Unzué non teñen nada, que houbo sorte, etcétera; os celestes fixeron un moi bo partido contra un dos a priori mellores equipos da categoría. E fíxoo botando por terra as teorías dalgúns intelixentes que criticaron a aliñación de Paco Herrera e con dous rapaces da canteira calándolle á boca a máis dun: Jonathan Vila (que xogou de central e estivo sempre moi seguro e ben situado, tanto mentres tivo en frente ao corpulento Vélez como cando saiu o activo Ibrahima) e Dani Abalo, que volveu tolos aos dous laterais que tiveron que marcalo, fixo un gol e deu os outros dous.

Foi moi sorprendente atoparnos aos 25 minutos de partido gañando por 0-3, había moito tempo que non viamos tal cousa. A saída fulgurante do Celta foi definitiva porque o Numancia nunca deu impresión de pórnos en apertos e só marcou no último minuto cando xa os vigueses desaproveitaran un feixe de ocasións para aumentar a goleada. Gran vitoria, pois, que debe servir como revulsivo para un equipo que nin agora é tan bo nin hai dous días era tan malo; teñamos paciencia, apoiemos aos nosos e deixémonos de catastrofismos e absurdeces como as que se len frecuentemente na prensa viguesa (cando un le algunhas crónicas, dubida se todos vemos os mesmos partidos).

Como xa vén sendo habitual desde hai uns cantos anos, os de Esmorga Zeleste estivemos en Soria, esta vez compartindo bancada e animación con máis celtistas ata un total de aproximadamente 30. O Celta deunos unha alegría e púxolle o ramo a unha gran fin de semana, que se repita este sábado ante o Córdoba.

Copa: Alcorcón, 3-Celta, 2.

Despropósitos defensivos indignos dun equipo de segunda división e atraco arbitral: un cóctel demasiado explosivo para o Celta, que dixo adeus á Copa ás primeiras de cambio ao caír derrotado en Alcorcón na prórroga.

A pesar de que o partido non se puido seguir pola televisión e ningún membro de Esmorga Zeleste viaxou ata Madrid, calquer análise ten que pasar polos tremendos erros que custaron os dous últimos goles locais nos minutos 90 (cando o partido parecía case sentenciado para o Celta), e 2 da prórroga. Erros imperdoables que custaron a eliminación e que cómpre solucionar porque xa foron noticia nos dous partidos oficiais que levamos esta temporada.

Pero se os fallos propios foron sangrantes, os alleos foron de xulgado de garda. Onte tocoulle a quenda a un canario apelidado Trujillo Suárez, que se sumou á corrente dos últimos meses que semella ter como obxectivo glorificar ao Alcorcón, equipo que se está na segunda división é en gran medida grazas a algún roubo arbitral. O elemento este inventou un penalty cómico a favor dos madrileños, perdooulle a expulsión a un xogador local por golpear a Joan Tomàs e non quixo saber nada do que aconteceu na área, onde Papadopoulos foi derrubado en dúas ocasións, polo menos unha das cales era un penalty flagrante. Non contento, expulsou a Víctor Fernández e Bustos (ambos os dous xustamente), ao segundo adestrador e ao médico do Celta. Non vos parece demasiado e todo no mesmo sentido como para acreditar en casualidades? Igual que cos erros defensivos, segundo partido oficial no que saímos gravemente perxudicados.

Polo demáis non deberiamos pór o berro no ceo por termos caído eliminados, xa que o interese desta competición é moi discutible a non ser que che toque un grande de primeira división (algo que non ía acontecer na terceira rolda) ou que chegues á final (algo absolutamente utópico). É certo que doe perder deste xeito, pero donde de verdade se xogan as fabas é na liga. Así que temos que pensar no vindeiro partido, en recuperármonos e en puntuar en Soria.